τι ειδε ο Βλακέντιος στον καθρέφτη

Αφιερωμένο στη σημερινή (αλλά και τη χθεσινή) μέρα. Η ιστορία που ακολουθεί είναι απόλυτα φανταστική και την εμπνεύστηκα καθισμένη πάνω στο μανιτάρι μου. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

Ο Βλακέντιος κοιτάζεται με αυταρέσκεια στον καθρέφτη. Είναι εδώ και λίγο καιρό προϊστάμενος σε μια σημαντική διεύθυνση ενός μεγάλου οργανισμού. Είναι ικανοποιημένος από τον εαυτό του. Έχει ήδη ξεφορτωθεί υφιστάμενους συνεργάτες του (παλαιότερους από αυτόν), από τους οποίους ένιωθε ότι κινδύνευε. Τους υπόλοιπους πασχίζει να τους βάλει σε μια τάξη για να μην του πάρουν τον αέρα. Αν δεν μπορούν να συμμορφωθούν, τουλάχιστον ας παραιτηθούν. Μάλιστα έχουν αρχίσει να προσλαμβάνονται καινούργιοι υπό τη διεύθυνσή του, άνθρωποι νέοι, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν, έχοντας περάσει από χίλια κύματα για μια θέση εργασίας. Ασκεί πιέσεις στους «αντιδραστικούς», που δεν έχει ακόμα καταφέρει να ξεφορτωθεί, και τους φέρεται αυταρχικά, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι κάθε προσπάθειά τους να αμυνθούν, κάθε διάβημα που κάνουν για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, πέφτει πάνω σε ένα συμπαγή τοίχο. Πού θα του πάνε; Θα τους δείξει τι σημαίνει η ανεξαρτησία, που ισχυρίζονται ότι πρέπει να έχουν. Έχουν – λένε - τις απόψεις τους. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός – ισχυρίζονται - στο δίκαιο, τη δημοκρατία και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Τι ανοησίες είναι αυτές; Πίστεψαν πως ισχύει το Σύνταγμα; Πήραν κατά γράμμα τα άρθρα του; Απαρχαιωμένες αντιλήψεις της εποχής του διαφωτισμού!
Ο Βλακέντιος χαίρεται να συγχρωτίζεται με σημαντικούς ανθρώπους, γεμίζει περηφάνια όταν δήμαρχοι, υπουργοί, διοικητές οργανισμών και δικαστές του απευθύνουν το λόγο. Κάπου άκουσε πως πίσω απ’ την πλάτη του τον αποκαλούν μαλ...κα, αλλά δεν είναι ηλίθιος να πιστεύει ζηλόφθονες διαδόσεις. Η έμφυτη καχυποψία του τον προστάτευε πάντα στη ζωή του. Η "ευφυία" του και η "αφέλεια" των άλλων τον οδηγούσαν όλο και ψηλότερα. Τα επιχειρήματά του ήταν πάντα ακαταμάχητα.

Το φαινόμενο Βλακέντιου τείνει να επικρατήσει σε πολλούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και τύποι συγγενείς με το «δικό» μας φανταστικό Βλακέντιο κατέχουν σημαντικές θέσεις σε οργανισμούς, υπουργεία, παντού. Είναι τα ιδανικά όργανα για τη διατήρηση ενός συστήματος και την απόρριψη κάθε νέας ιδέας. Άνθρωποι που δεν ασχολούνται με την ουσία των πραγμάτων, αλλά με την εδραίωση της θέσης τους και την ικανοποίηση εκείνων που τους ανέβασαν σ’ αυτήν. Δημιουργούν γύρω τους την εντύπωση πυρετώδους εργασίας χωρίς να παράγουν καθόλου έργο. Και το χειρότερο: η βλακεία είναι μεταδοτική.
Όμως, ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να χαλούν τη ζωή των άλλων, έχουν κι αυτοί οι «άλλοι» δικαιώματα καθώς και το δικαίωμα να τα διεκδικούν.