Διάβασα στη διαδικτυακή ηλεκτρονική εφημερίδα Magoula on line ότι ξεσηκώνεται το Θριάσιο κατά των επεκτάσεων της ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια) και κατά της μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί στη Χαλυβουργική. 17 φορείς του Θριασίου Πεδίου ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ και αποφάσισαν την ενεργή συμμετοχή τους στον αγώνα για την προάσπιση των αγαθών της υγείας και του περιβάλλοντος. Εύχομαι ο αγώνας να έχει επιτυχία και να αποτελέσει την αρχή για τη μείωση της μόλυνσης στην περιοχή και το σταδιακό καθαρισμό της. Η καταστροφική δράση των διαφόρων εργοστασίων στην Ελευσίνα συνεχίζεται με αλματώδεις ρυθμούς και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πρέπει να συμβεί ακόμα για να σταματήσει αυτό το έγκλημα.
Όμως αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο. Γιατί δε μιλάει κανείς για την πολιτιστική κληρονομιά της Ελευσίνας; Μια πολύπαθη πόλη που φέρει το βάρος (ή την τύχη) να φιλοξενεί στην καρδιά της τον ιερότερο τόπο των αρχαίων Ελλήνων. Αυτών των Ελλήνων που οι απόγονοί τους επικαλούνται καθημερινά με περισσή υπερηφάνεια και θίγονται υπέρμετρα, όταν θεωρούν ότι κάποιοι τους προσβάλλουν (δεν τολμάει άνθρωπος να γυρίσει ταινία για την αρχαία Ελλάδα και να μην πέσουν πάνω του όλοι οι «ειδικοί» για να τον βάλουν στη θέση του. Βέβαια αδιαφορούν για τις κωμωδίες που γυρίζονται πάνω στην Ακρόπολη). Τι κάνουν όλοι αυτοί για την Ελευσίνα;
Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στην Ελευσίνα, την άνοιξη του 1990, συγκλονίστηκα από την υποβάθμιση και τη μόλυνση που την περιβάλλει και την πνίγει, λες και θέλει να την τιμωρήσει γι αυτό που υπήρξε κάποτε. Ένας βαρύς ίσκιος υψώνεται πάνω απ’ την πόλη. Η αίσθηση της ασχήμιας είναι τονισμένη, η πνευματικότητα έχει πιεστεί υπερβολικά. Οι θεοί, η δόξα, τα μυστήρια τείνουν να ξεχαστούν.
Κι όμως, όταν περνάς την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου βρίσκεσαι «αλλού». Παρόλο που η καταστροφή που αντικρίζεις είναι τεράστια, σχεδόν ολοκληρωτική - υπάρχουν μόνο οι βάσεις των οικοδομημάτων, όπου υπάρχουν κι αυτές – έχεις έντονη την αίσθηση ότι ο χώρος πάλλεται από το μυστικό του, που κρύβεται σε κάθε πέτρα και σε κάθε πεσμένο μάρμαρο και περιμένει την ανακάλυψή του από τον ερευνητή.
Απ’ ό,τι ξέρουμε χρειάζεται άδεια για να γίνουν επεμβάσεις κοντά σε αρχαιολογικό χώρο. Βέβαια η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει εδώ και δεκαετίες, αλλά αναρωτιέμαι: η καθημερινή υποβάθμιση, η αύξηση των εργοστασίων, η επέκτασή τους, οι θανατηφόρες εκπομπές αερίων, η σχεδιαζόμενη επέκταση κάποιων βιομηχανικών μονάδων δεν αγγίζουν κανένα αρχαιολόγο του ΚΑΣ(Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου); - Τώρα βέβαια λέω ανέκδοτα. - Κανένας δε νοιάζεται για τη συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας; Για σκεφτείτε η ενέργεια και το μελάνι που καταναλώνονται για την ονομασία της FYROM να είχαν καταναλωθεί για τη σωτηρία της Ελευσίνας.
Τα πάντα εμφανίζονται μέσα από ένα παραμορφωτικό καθρέφτη. Οι διαμαρτυρίες καλοδεχούμενες, μακάρι να μπορούσαν να κλείσουν όλα τα εργοστάσια. Αλλά γιατί δε μιλά κανένας για το Τελεστήριο, το Καλλίχορο φρέαρ, το Πλουτώνειο, τα Μικρά και τα Μεγάλα Προπύλαια; Κάποτε η Δήμητρα κάθισε στην Αγέλαστο Πέτρα να ξεκουραστεί και μετά πρόσφερε τα δώρα της σ’ αυτή την πόλη, όπου τα αρχαία ελληνικά μυστήρια έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Τώρα κάνουμε τα πάντα για να τα σπρώξουμε στη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου