alice in colorland

Το τοπίο χάθηκε και η γυναίκα βρέθηκε άξαφνα ανάμεσα σε δυο καθρέφτες και δεν πρόλαβε ν’ αναρωτηθεί γιατί της συνέβη αυτό και ζαλίστηκε απ’ τα άπειρα είδωλα του εαυτού της. Κι ύστερα ο ένας εαυτός της μετά τον άλλο βγήκαν από τους καθρέφτες και πέρασαν από μπρος της και χάθηκαν ένας ένας, λες και δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Ήταν παράξενο και ανεξήγητο – αλλά ήταν λίγο αργά για να κρίνει πλέον τι ήταν ανεξήγητο – και η γυναίκα βρέθηκε σ’ ένα δάσος και στάθηκε στη σκιά ψηλών δέντρων. Κοίταξε στα πόδια της και αντίκρισε το σκληρό χώμα και μανιτάρια στις ρίζες των δέντρων.
Δεν μπορούσε να κινήσει το σώμα της. Απλώς στεκόταν εκεί και με το ένα χέρι κρατούσε τον κορμό ενός ψηλού δέντρου, ενώ το άλλο ακουμπούσε χαλαρά στο πόδι της και... Μπορούσε όμως να δει το σώμα της απ’ έξω. Και είδε πως φορούσε άλλα ρούχα τώρα, ρούχα που ανήκαν σε μιαν άλλη εποχή. Φορούσε ένα πλατύγυρο μαλακό καπέλο και το φόρεμά της – φαρδύ και μακρυμάνικο – κατέληγε σε δαντέλα και έφτανε στη μέση της γάμπας. Οι κάλτσες της, μαλακές και λευκές, έφταναν ψηλά πάνω απ’ το γόνατο και τα πόδια της αγκάλιαζαν μαύρα δετά μποτίνια. Είχε κυκλική όραση. Έβλεπε ολόγυρα το όμορφο δάσος, το καφέ και το πράσινο με τις λίγες μαύρες πινελιές και αυτήν με τα κίτρινα και τα λευκά. Της πήρε ώρα να καταλάβει ότι ήταν η γυναίκα στον πίνακα. Μα πώς; Αυτός ο πίνακας είχε γίνει έναν αιώνα πριν! Τι δουλειά είχε σ’ αυτό το περιβάλλον; Όμως ο χρόνος είχε χαθεί! Τα ημερολόγια και τα ρολόγια δεν είχαν λόγο ύπαρξης εδώ.

«Τα πράγματα έτσι συμβαίνουν όταν ζει πρωθύστερα κανείς,» είπε η Βασίλισσα. «Στην αρχή δυσκολεύεσαι να καταλάβεις».

Ξαφνικά μια ανάμνηση από το προηγούμενο βράδυ αναπήδησε στο νου της. Ένα χαρμάνι από βότανα με το όνομα Alice in Colorland και μια φωνή να της λέει: «Έχει ωραία και διασκεδαστικά αποτελέσματα. Βλέπετε χρώματα με μεγάλη ένταση, νομίζετε πως αλλάζετε μέγεθος, τα πόδια και τα χέρια σας μικραίνουν και μεγαλώνουν και υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει ανάποδα ή και σταματά. Καλό είναι να ακολουθήσετε τη δοσολογία που αναφέρουν οι οδηγίες».
Τώρα που το ανακαλούσε στη μνήμη της ο πωλητής ήταν κοκκινομάλλης και έμοιαζε στο ζωγράφο, αλλά...
Μπροστά της είδε ανθρώπους να περιεργάζονται τα χρώματα και τα σχήματα, τη μαεστρία του ζωγράφου και ανάμεσά τους διέκρινε τον άντρα της. Δεν ήταν μόνος. Μαζί του είχε μια γυναίκα τόσο...Τη γνώριζε πολύ καλά. Ήταν αυτή η ίδια! Θαύμαζαν μαζί τον πίνακα και είδε τον άντρα να σκύβει στη γυναίκα, που ήταν ο εαυτός της, και να της λέει: «Να που φτάσαμε μέχρι το Οτέρλο για να δούμε κι άλλα έργα του Βαν Γκογκ. Είχες δίκιο και άξιζε τον κόπο. Η γυναίκα σε τούτο τον πίνακα σου μοιάζει πολύ!»
Εκείνη χαμογέλασε: «Να αγοράσουμε ένα αντίγραφο. Υπάρχει κάτι οικείο πάνω σ’ αυτή τη γυναίκα και θα ήθελα να την έχουμε στο σπίτι». Τη φίλησε και απομακρύνθηκαν αγκαλιασμένοι.