Χθες είδα το "Sweeney Todd, the Demon Barber of Fleet Street". Ο Τιμ Μπάρτον έκανε για άλλη μια φορά μια εξαιρετική ταινία, μια μεταμοντέρνα όπερα με καταραμένους χαρα-κτήρες, πνιγμένη στο κόκκινο και το μαύρο και τοποθετημένη σε ένα σκοτεινό, δαιμονικό Λονδίνο. Ένας τραγικός ήρωας που η μοίρα του υπαγορεύτηκε από τη συμπεριφορά κάποιων "καθώς πρέπει" συνανθρώπων του. Και μια πρόθυμη συνεργός, που χρησιμοποιεί με δημιουργικό τρόπο τα θύματα.
Ο Τζόννυ Ντεπ πλάθει άλλον ένα αξέχαστο χαρακτήρα, ενώ η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ βρίσκεται στο στοιχείο της. Η ατμόσφαιρα είναι γοτθική, τα πάντα στριφογυρίζουν στο ρυθμό της παράνοιας των χαρακτήρων, με τα θύματα να καθρεφτίζονται στο ξυράφι του κουρέα λίγο πριν μετατραπούν σε γέμιση κρεατόπιττας.
Ο παραμορφωτικός καθρέφτης μέσα από τον οποίο βλέπει τον κόσμο ο δαιμονικός κουρέας δημιουργεί σκοτεινές είδωλα και καθοδηγεί τη ζωή και τις πράξεις του. Και αφήνει το θεατή να αναρωτιέται ποιοι είναι τα αληθινά "τέρατα".
Πέραν όλων των άλλων πάντως, η ταινία μου θύμισε τις φοβερές κρεατόπιττες που έφτιαχνε παλιότερα η μαμά μου. Της ζήτησα να ξαναφτιάξει και είπε πως θα το κάνει. Δε μου είπε, όμως, τι κρέας θα χρησιμοποιήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου