στην άλλη πλευρά του καθρέφτη

Θα ήθελα να είχα στα χέρια μου αυτόν που ανακάλυψε το πρωινό ξύπνημα (εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις που πρόκειται να πάμε εκδρομή). Και αφού ο ακατονόμαστος έφυγε προ πολλού από τούτο τον κόσμο, υποθέτω ότι πέρασε από λαϊκό δικαστήριο στην άλλη πλευρά του καθρέφτη.

ο σπασμένος καθρέφτης της ενημέρωσης

Η βλακεία έχει επεκταθεί σε επικίνδυνο βαθμό. Η νοημοσύνη μας κλονίζεται από συνεχή χτυπήματα. Η κρατική τηλεόραση αλλάζει γωνία λήψης ανάλογα με την υποκειμενική της άποψη (αλήθεια, ποιος ο λόγος να πληρώνουμε εμείς την ΕΡΤ και όχι η Κινεζική κυβέρνηση, αφού εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα;)
Άνθρωποι που διαμαρτύρονται ειρηνικά για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υφίστανται κακοποίηση και συλλαμβάνονται. Κι αυτό γιατί επιμένουν να θέτουν τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από την «ιερή» ολυμπιακή φλόγα. Αυτή την ίδια φλόγα που φώτισε τα κέρδη των πολυεθνικών στους «δικούς» μας ολυμπιακούς αγώνες. Κορυφαίος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που δήλωσε: «Η κυβέρνηση καταδικάζει κάθε απόπειρα παρέμβασης στην καθιερωμένη τελετή αφής της φλόγας, πολύ περισσότερο όταν εμπεριέχει πράξεις που δεν έχουν καμία σχέση με το Ολυμπιακό Πνεύμα». Το Ολυμπιακό πνεύμα! Ποιος το θυμάται ακόμα αλήθεια;
Κάποιοι άνθρωποι έχουν το θάρρος να ονειρεύονται ακόμα ελευθερία στο Θιβέτ και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να σκοτώσουν τα όνειρα. Όμως τα όνειρα είναι φτιαγμένα από τόσο λεπτή ύλη, που κανείς δεν μπορεί να τα περιορίσει και να τα καταπνίξει. Και κάποιες φορές περνούν το σύνορο και γίνονται πραγματικότητα. Η επιφάνεια του καθρέφτη τρεμουλιάζει, χάνει τη στερεότητά της και αφήνει να περάσουν έξω απρόβλεπτα είδωλα, ιδέες που μπορούν να επιβληθούν σε εκείνο που μέχρι χθες φάνταζε σταθερό και αήττητο.

μπροστά στον καθρέφτη

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το αφήγημα της Πόπης Βερνάρδου με τον τίτλο "Τι απέγινε η Σταχτοπούτα" (εκδόσεις Futura), το οποίο αναφέρεται σε ένα πολύ ιδιαίτερο καθρέφτη.
Η Σταχτοπούτα κατέβηκε στα υπόγεια του παλατιού και διέσχισε ένα μεγάλο διάδρομο. Είχε κατέβει κι άλλη φορά εδώ. Αναγνώρισε κάποιες αίθουσες δεξιά κι αριστερά της. Στο τέλος του διαδρόμου στάθηκε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα που δεν την είχε προσέξει άλλη φορά. Κοίταξε γύρω της, δεν υπήρχε κανείς. Έσπρωξε την πόρτα, που άνοιξε αμέσως αθόρυβα, και μπήκε μέσα.
Τα ‘χασε. Η αίθουσα έλαμπε, ήταν γεμάτη καθρέφτες. Κρεμασμένοι στους τοίχους, ακουμπισμένοι στο πάτωμα, ριγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, εκατοντάδες καθρέφτες. Προχώρησε προσεκτικά στο μεγάλο και σκονισμένο δωμάτιο. Σκέφτηκε ότι εδώ πρέπει να έβαζαν τους καθρέφτες που δε χρειάζονταν πια. Στροβιλίστηκε χαρούμενη και παρακολούθησε το είδωλό της παντού. Το δωμάτιο γέμισε με τη χάρη και την ομορφιά της. Δεκάδες Σταχτοπούτες. Χτύπησε ενθουσιασμένη τα χέρια. ΄Υστερα σούφρωσε τα χείλη της. Το είδωλό της ήταν ίδιο, σ’ όλους τους καθρέφτες. Βενετσιάνικους, με κρυστάλλινα, μπρούτζινα ή εβένινα πλαίσια, μικρούς ή μεγάλους, οβάλ, στρογγυλούς ή τετράγωνους, απλούς ή φτιαγμένους με απαράμιλλη τέχνη. Δεν είχε σημασία η αξία του μέσου, μα το ίδιο το μέσον. “Ανόητη”, σκέφτηκε, “όλοι οι κα¬θρέφτες σε δείχνουν ίδια. Δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό διαλέγοντας περίτεχνους καθρέφτες με φιλντισένια λαβή. Όλοι δείχνουν την αλήθεια. Μια ηλίθια, κενόδοξη, αποτυχημένη πριγκίπισσα. Υποθέτω πως κανένας καθρέφτης δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό”.
Προχώρησε στο δωμάτιο χαζεύοντας γύρω το είδωλό της. Τότε την προσοχή της τράβηξε ένας καθρέφτης στρογγυλός, γυρισμένος από την ανάποδη και βουτηγμένος στη σκόνη. Πλησίασε, γιατί της φάνηκε ότι η ύλη του ήταν κάπως ρευστή, τρεμούλιαζε σαν να μην μπορούσε να αποφασίσει για την τελική μορφή του, ενώ μια λάμψη διαπέρασε την επιφάνειά του και σκόρπισε γύρω της χιλιάδες χρυσά σωματίδια. Περίεργη έσκυψε και γύρισε τον καθρέφτη προς το μέρος της. Στάθηκε μπροστά του και αυτό που δεν είδε την έκανε να παγώσει. Δεν καθρεφτιζόταν πάνω του! Έβλεπε μέσα το υπόλοιπο δωμάτιο, αλλά αυτή δεν φαινόταν πουθενά. Στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη και δεν έβλεπε το είδωλό της. Λιποθύμησε. Δεν την άκουσε κανείς.
Συνήλθε μετά από ώρα και προσπάθησε να κυριαρχήσει στον εαυτό της. Άπλωσε το τρεμάμενο χέρι της πάνω στον καθρέφτη. Η στιλπνή επιφάνεια υποχώρησε και το χέρι της πέρασε λίγο στην άλλη πλευρά.

ο καθρέφτης του ποιητή

Μια και σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ποίησης, παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, που θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει το κλίμα των ημερών. Καρυωτάκης, λοιπόν, και:

Δημόσιοι υπάλληλοι

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία,
(Ηλεκτρολόγοι θα'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουνζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν" διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τούς απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους
σηκώνοντας, οι υπάλληλοι οι καημένοι.

καλό ταξίδι, Άρθουρ Κλαρκ, ανάμεσα στους κατοπτρικούς κόσμους,

πέρα από το Δία, πέρα από το μαύρο μονόλιθο, πέρα από το χώρο και το χρόνο, εκεί που το παιδί των άστρων χαμογελά.

τι ειδε ο Βλακέντιος στον καθρέφτη

Αφιερωμένο στη σημερινή (αλλά και τη χθεσινή) μέρα. Η ιστορία που ακολουθεί είναι απόλυτα φανταστική και την εμπνεύστηκα καθισμένη πάνω στο μανιτάρι μου. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

Ο Βλακέντιος κοιτάζεται με αυταρέσκεια στον καθρέφτη. Είναι εδώ και λίγο καιρό προϊστάμενος σε μια σημαντική διεύθυνση ενός μεγάλου οργανισμού. Είναι ικανοποιημένος από τον εαυτό του. Έχει ήδη ξεφορτωθεί υφιστάμενους συνεργάτες του (παλαιότερους από αυτόν), από τους οποίους ένιωθε ότι κινδύνευε. Τους υπόλοιπους πασχίζει να τους βάλει σε μια τάξη για να μην του πάρουν τον αέρα. Αν δεν μπορούν να συμμορφωθούν, τουλάχιστον ας παραιτηθούν. Μάλιστα έχουν αρχίσει να προσλαμβάνονται καινούργιοι υπό τη διεύθυνσή του, άνθρωποι νέοι, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν, έχοντας περάσει από χίλια κύματα για μια θέση εργασίας. Ασκεί πιέσεις στους «αντιδραστικούς», που δεν έχει ακόμα καταφέρει να ξεφορτωθεί, και τους φέρεται αυταρχικά, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι κάθε προσπάθειά τους να αμυνθούν, κάθε διάβημα που κάνουν για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, πέφτει πάνω σε ένα συμπαγή τοίχο. Πού θα του πάνε; Θα τους δείξει τι σημαίνει η ανεξαρτησία, που ισχυρίζονται ότι πρέπει να έχουν. Έχουν – λένε - τις απόψεις τους. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός – ισχυρίζονται - στο δίκαιο, τη δημοκρατία και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Τι ανοησίες είναι αυτές; Πίστεψαν πως ισχύει το Σύνταγμα; Πήραν κατά γράμμα τα άρθρα του; Απαρχαιωμένες αντιλήψεις της εποχής του διαφωτισμού!
Ο Βλακέντιος χαίρεται να συγχρωτίζεται με σημαντικούς ανθρώπους, γεμίζει περηφάνια όταν δήμαρχοι, υπουργοί, διοικητές οργανισμών και δικαστές του απευθύνουν το λόγο. Κάπου άκουσε πως πίσω απ’ την πλάτη του τον αποκαλούν μαλ...κα, αλλά δεν είναι ηλίθιος να πιστεύει ζηλόφθονες διαδόσεις. Η έμφυτη καχυποψία του τον προστάτευε πάντα στη ζωή του. Η "ευφυία" του και η "αφέλεια" των άλλων τον οδηγούσαν όλο και ψηλότερα. Τα επιχειρήματά του ήταν πάντα ακαταμάχητα.

Το φαινόμενο Βλακέντιου τείνει να επικρατήσει σε πολλούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και τύποι συγγενείς με το «δικό» μας φανταστικό Βλακέντιο κατέχουν σημαντικές θέσεις σε οργανισμούς, υπουργεία, παντού. Είναι τα ιδανικά όργανα για τη διατήρηση ενός συστήματος και την απόρριψη κάθε νέας ιδέας. Άνθρωποι που δεν ασχολούνται με την ουσία των πραγμάτων, αλλά με την εδραίωση της θέσης τους και την ικανοποίηση εκείνων που τους ανέβασαν σ’ αυτήν. Δημιουργούν γύρω τους την εντύπωση πυρετώδους εργασίας χωρίς να παράγουν καθόλου έργο. Και το χειρότερο: η βλακεία είναι μεταδοτική.
Όμως, ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να χαλούν τη ζωή των άλλων, έχουν κι αυτοί οι «άλλοι» δικαιώματα καθώς και το δικαίωμα να τα διεκδικούν.

λαξευμένο δίχτυ

"Λαξευμένο δίχτυ" είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας της Βάσως Χρήστου "Η επιστροφή των Λαξευτών", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ και ανήκει στο χώρο της φάντασι. Η ανάγνωσή του συνιστάται ανεπιφύλακτα, αφού όμως διαβάσεις πρώτα το προηγούμενο βιβλίο με τίτλο: "Οι Λαξευτές της Παλίρροιας", που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
Η Βάσω σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί σε μια συναρπαστική περιπέτεια που διαδραματίζεται στο μακρινό Ρουμπάν με τα δυο φεγγάρια. Εκεί όπου κάποιοι έχουν ξεχωριστές ικανότητες και γνωρίζουν τις διαδρομές μέσα από τους πύργους της πέτρας. Η πέτρα και η φωτιά είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις και η γνώση των νόμων που τις διέπουν παρέχει τη δύναμη. Το θέμα είναι ποιος και για ποιο σκοπό χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη.
Τα αστερόπτερα εξακολουθούν να εισβάλουν κάθε χρόνο στις ακτές του Ρουμπάν μετά την αποδυνάμωση της μεγάλης παλίρροιας και μια σαμάνα πριγκίπισσα αποφασίζει να φορτίσει το Κλειδί της Παλίρροιας. Όμως αργά και ύπουλα πλέκεται ένα αόρατο δίχτυ γύρω από τους πόλους δύναμης του Ρουμπάν, που οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα και θέτει σε κίνδυνο θεραπευτές, μάγους, ιερείς και πρίγκιπες.
Η συγγραφέας σε πιάνει στο δίχτυ που λάξευσε η ίδια και δε σου επιτρέπει να αφήσεις το βιβλίο πριν φτάσεις στο τέλος. Γιατί, πέρα από τις περιπέτειες που περιγράφει, πλάθει δυναμικούς αληθοφανείς χαρακτήρες, εμβαθύνει στις σχέσεις τους και σε κάνει να συμμετέχεις στις συγκρούσεις και τις επιθυμίες τους.
Η Βάσω Χρήστου έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε διάφορα περιοδικά και έχει βραβευτεί με τον Αργυρό Ικαρομένιππο διηγήματος 1999 για το διήγημα της «Περί ευθύνης προγραμματιστών» και με τα βραβεία του διαγωνισμού Επιστημονικής Φαντασίας “Graham Still” (Γεώργιος Παπαδόπουλος) 2000 και 2003 για το μυθιστόρημα «Ο Φύλακας των Ασπίδων» και το διήγημα «Χρονοσχισμή» αντίστοιχα. Συμμετέχει με δυο διηγήματα στην ανθολογία φανταστικών διηγημάτων με τίτλο: "Τρεις ματιές τ' αλλάζουν όλα", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

το κάτοπτρο του Διόνυσου

Η φίλη μου Πόπη Βερνάρδου έγραψε το μυθιστόρημα "Χουανίτα" γιατί ήθελε να μιλήσει για την καταστροφή που συντελέστηκε και εξακολουθεί να συντελείται στην Ελευσίνα. Η ιστορία στηρίζεται στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Στο βιβλίο κάνουν την εμφάνισή τους οι θεοί που πρωταγωνιστούσαν στην Ελευσίνα: η Δήμητρα, ο Διόνυσος, ο Άδης και φυσικά η Περσεφόνη. Η Χουανίτα (η συγγραφέας μού ζήτησε την άδεια για να της δώσει το επώνυμό μου) είναιη κινητήρια δύναμη όλου του έργου, μια γυναίκα-αίνιγμα που κρύβει ένα μεγάλο μυστικό και γίνεται η αιτία για την πορεία των προσώπων του έργου προς την αυτογνωσία και την ελευθερία. Η περιπέτειά τους διαδραματίζεται κάτω από τη βαριά σκιά μιας μυστηριώδους αδελφότητας που θα κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το μαγικό κάτοπτρο που κρύβει την υπόσχεση που έδωσε πριν χιλιάδες χρόνια ένας θεός.
Μια και έχω μια αδυναμία στους καθρέφτες ακολουθούν δυο λόγια για το κάτοπτρο του Διονύσου γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ιστορία: Επινοήθηκε ως ένα από τα ιερά αντικείμενα των Ελευσινίων μυστηρίων, και συγκεκριμένα η συγγραφέας θεώρησε ότι ανήκε στα δεικνύμενα, ένα αντικείμενο που μπορούσαν να αντικρίσουν οι μυημένοι στον ανώτατο βαθμό και το οποίο με την επέμβαση του ίδιου του θεού (του Διόνυσου) γλίτωσε από τη μανία των χριστιανών καταστροφέων του ιερού χώρου. Για τη δημιουργία του η συγγραφέας στηρίχτηκε στο μύθο του διαμελισμού του Διόνυσου από τους Τιτάνες που χρησιμοποίησαν ένα κάτοπτρο για να παρασύρουν το θεό, καθώς και στο γεγονός ότι η ύψιστη τελετή των Ελευσινίων, ο ανώτερος βαθμός λεγόταν Εποπτεία και όλα όσα προηγούντο ήταν μια προπαρασκευή για το όραμα που έβλεπαν κατ’ αυτήν οι μύστες, το οποίο φυσικά δε γνωρίζουμε. Ο Ομηρικός Ύμνος λέει: «Ευτυχισμένος όποιος είδε!» ενώ ο Απουλήιος κάνει την παρακάτω αναφορά στο βιβλίο του «Χρυσός Γάιδαρος»: «Μάθε λοιπόν και πίστεψε πως άγγιξα τα σύνορα του θανάτου και πατώντας στο κατώφλι του παλατιού της Περσεφόνης επέστρεψα παλεύοντας με όλα τα στοιχεία• στο μέσον της νύχτας είδα τον ήλιο να λάμπει με ζωηρό φως• έφτασα μπροστά στους Θεούς του Ουρανού και τους Θεούς του Άδη και τους προσκύνησα από κοντά».

alice in colorland

Το τοπίο χάθηκε και η γυναίκα βρέθηκε άξαφνα ανάμεσα σε δυο καθρέφτες και δεν πρόλαβε ν’ αναρωτηθεί γιατί της συνέβη αυτό και ζαλίστηκε απ’ τα άπειρα είδωλα του εαυτού της. Κι ύστερα ο ένας εαυτός της μετά τον άλλο βγήκαν από τους καθρέφτες και πέρασαν από μπρος της και χάθηκαν ένας ένας, λες και δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Ήταν παράξενο και ανεξήγητο – αλλά ήταν λίγο αργά για να κρίνει πλέον τι ήταν ανεξήγητο – και η γυναίκα βρέθηκε σ’ ένα δάσος και στάθηκε στη σκιά ψηλών δέντρων. Κοίταξε στα πόδια της και αντίκρισε το σκληρό χώμα και μανιτάρια στις ρίζες των δέντρων.
Δεν μπορούσε να κινήσει το σώμα της. Απλώς στεκόταν εκεί και με το ένα χέρι κρατούσε τον κορμό ενός ψηλού δέντρου, ενώ το άλλο ακουμπούσε χαλαρά στο πόδι της και... Μπορούσε όμως να δει το σώμα της απ’ έξω. Και είδε πως φορούσε άλλα ρούχα τώρα, ρούχα που ανήκαν σε μιαν άλλη εποχή. Φορούσε ένα πλατύγυρο μαλακό καπέλο και το φόρεμά της – φαρδύ και μακρυμάνικο – κατέληγε σε δαντέλα και έφτανε στη μέση της γάμπας. Οι κάλτσες της, μαλακές και λευκές, έφταναν ψηλά πάνω απ’ το γόνατο και τα πόδια της αγκάλιαζαν μαύρα δετά μποτίνια. Είχε κυκλική όραση. Έβλεπε ολόγυρα το όμορφο δάσος, το καφέ και το πράσινο με τις λίγες μαύρες πινελιές και αυτήν με τα κίτρινα και τα λευκά. Της πήρε ώρα να καταλάβει ότι ήταν η γυναίκα στον πίνακα. Μα πώς; Αυτός ο πίνακας είχε γίνει έναν αιώνα πριν! Τι δουλειά είχε σ’ αυτό το περιβάλλον; Όμως ο χρόνος είχε χαθεί! Τα ημερολόγια και τα ρολόγια δεν είχαν λόγο ύπαρξης εδώ.

«Τα πράγματα έτσι συμβαίνουν όταν ζει πρωθύστερα κανείς,» είπε η Βασίλισσα. «Στην αρχή δυσκολεύεσαι να καταλάβεις».

Ξαφνικά μια ανάμνηση από το προηγούμενο βράδυ αναπήδησε στο νου της. Ένα χαρμάνι από βότανα με το όνομα Alice in Colorland και μια φωνή να της λέει: «Έχει ωραία και διασκεδαστικά αποτελέσματα. Βλέπετε χρώματα με μεγάλη ένταση, νομίζετε πως αλλάζετε μέγεθος, τα πόδια και τα χέρια σας μικραίνουν και μεγαλώνουν και υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει ανάποδα ή και σταματά. Καλό είναι να ακολουθήσετε τη δοσολογία που αναφέρουν οι οδηγίες».
Τώρα που το ανακαλούσε στη μνήμη της ο πωλητής ήταν κοκκινομάλλης και έμοιαζε στο ζωγράφο, αλλά...
Μπροστά της είδε ανθρώπους να περιεργάζονται τα χρώματα και τα σχήματα, τη μαεστρία του ζωγράφου και ανάμεσά τους διέκρινε τον άντρα της. Δεν ήταν μόνος. Μαζί του είχε μια γυναίκα τόσο...Τη γνώριζε πολύ καλά. Ήταν αυτή η ίδια! Θαύμαζαν μαζί τον πίνακα και είδε τον άντρα να σκύβει στη γυναίκα, που ήταν ο εαυτός της, και να της λέει: «Να που φτάσαμε μέχρι το Οτέρλο για να δούμε κι άλλα έργα του Βαν Γκογκ. Είχες δίκιο και άξιζε τον κόπο. Η γυναίκα σε τούτο τον πίνακα σου μοιάζει πολύ!»
Εκείνη χαμογέλασε: «Να αγοράσουμε ένα αντίγραφο. Υπάρχει κάτι οικείο πάνω σ’ αυτή τη γυναίκα και θα ήθελα να την έχουμε στο σπίτι». Τη φίλησε και απομακρύνθηκαν αγκαλιασμένοι.

ο παραμορφωτικός καθρέφτης του κ. δημάρχου

Στο ethnos.gr βρήκα περισσότερα για τη δήλωση του κ. Γιώργου Αηδόνη, δημάρχου της Αρχαίας Ολυμπίας (σχετικά με τους Θιβετιανούς ακτιβιστές), και μπαίνω στον πειρασμό να επανέλθω. Αντιγράφω λοιπόν τη δήλωση του δημάρχου, όπως τη δίνει ο Τ. Παπαχρήστου: «Είναι μια πράξη προσβολής, ποτέ δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο στην Ολυμπία. Είναι χώρος σύνθεσης και όχι αντιπαράθεσης, καταδικάζω το γεγονός. Θα έπρεπε να σκεφθούν ακόμα και τον κίνδυνο πυρκαγιάς στην περιοχή μας, που τόσο υπέφερε τον περασμένο Αύγουστο».
Καλά, αυτή η δήλωση είναι μοναδική. Κατάλαβε τι είπε; Τα εννοούσε; Τι ευθιξία είναι αυτή που επιδεικνύεται τόσο επιλεκτικά; Δεν πρόσβαλε την Αρχαία Ολυμπία ο άνθρωπος του ‘πολιτισμού’ που είπε το καλοκαίρι πως κάηκαν λίγα δένδρα; Δεν την προσβάλλουν οι διαφημίσεις των πολυεθνικών; Την προσβάλλουν μόνο αυτοί που ζητούν ελευθερία και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα; Γι αυτό φαίνεται πως η ΕΛΑΣ έδωσε τα στοιχεία των Θιβετιανών στους Κινέζους ώστε να επιβάλουν το νόμο και την τάξη.
Υποθέτω ότι ο κ. Δήμαρχος δεν πρέπει να γνωρίζει τίποτα για το θέμα του Θιβέτ, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη των λόγων του.
Το άρθρο του ethnos.gr καταλήγει ως εξής: «Οπωσδήποτε το γεγονός δεν προκάλεσε τη θετική αντίδραση των κατοίκων, αλλά και ορισμένων τουριστών, μόλις έμαθαν τον ακριβή λόγο παρουσίας των πολιτικών εξόριστων εκεί, στη γη όπου ξεκινούσε κάποτε η Ολυμπιακή Εκεχειρία, και εξέφρασαν ανοιχτά την αντίθεσή τους».
Αυτό σημαίνει πως η Ολυμπιακή Εκεχειρία ισχύει μόνο για τους καταπιεσμένους και διωγμένους από την πατρίδα τους. Οι Κινέζοι που εισέβαλαν σε ένα ανεξάρτητο κράτος που δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δράση τους και να καταπνίγουν κάθε ανεπιθύμητη φωνή, έχοντας μάλιστα τη δικαιολογία της διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων στο Πεκίνο. Ωραία δικαιολογία τους έχουν δώσει όλοι.
Πάντως, αν αληθεύει πως οι κάτοικοι της περιοχής έδειξαν δυσφορία για όσα συνέβησαν, τότε φαίνεται ότι ούτε οι συμπολίτες μας έχουν πληροφόρηση για όσα συμβαίνουν στο Θιβέτ. Ίσως τελικά αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να είναι η ευκαιρία για να γίνει ευρύτερα γνωστό το πρόβλημα του Θιβέτ και της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα. Όσο κι αν προσπαθούν οι Κινέζοι να φιμώσουν τους πάντες (με πρώτους και καλύτερους σύμμαχους τις πολυεθνικές), η φωνή του Θιβέτ θα συνεχίσει να ακούγεται και να δυναμώνει.

απατηλά είδωλα σε δανεικό καθρέφτη

Διάβασα στο in.gr ότι Θιβετιανής καταγωγής ακτιβιστές άναψαν δάδα έξω από την Αρχαία Ολυμπία στο πλαίσιο παγκόσμιας κλίμακας εκδηλώσεων διαμαρτυρίας για την κινεζική κυριαρχία στο Θιβέτ. Αποπειράθηκαν να ανάψουν τη δάδα εντός του αρχαιολογικού χώρου, αλλά εμποδίστηκαν από την αστυνομία.
Ο δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας καταδίκασε την ενέργεια της ομάδας των Θιβετιανών και χαρακτήρισε την πράξη τους προσβολή για την Αρχαία Ολυμπία, τονίζοντας ότι η περιοχή είναι χώρος σύνθεσης και όχι αντιπαράθεσης.
Δηλαδή; Όταν υποστηρίζουμε τις απόψεις των Κινέζων (σιωπώντας την κατάλληλη στιγμή) η αντιπαράθεση εξαφανίζεται; Έγινε ή δεν έγινε η εισβολή στο Θιβέτ; Καταπιέζονται ή όχι οι Θιβετιανοί; Δόθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε μια χώρα που παραβιάζει προκλητικά τα ανθρώπινα δικαιώματα; Δεν είχαν υπόψη τους αυτές τις αντιδράσεις οι Αθάνατοι και οι συνένοχοί τους; (Αλήθεια πού θα βρουν το θεό που θα τους κάνει αθάνατους;) Εντάξει, δόθηκαν οι αγώνες στην Κίνα, για λόγους που δε θα εξετάσουμε. Όμως, μήπως περίμεναν και να το βουλώσουν όλοι υποχωρώντας στη βούλησή τους; Δεν ήξεραν ότι θα προκληθούν αντιδράσεις, που θα κλιμακώνονται όσο πλησιάζει το καλοκαίρι των αγώνων;
Άκουσα μάλιστα σε κάποιο κανάλι και αντίδραση κάποιας αρχαιολόγου, που θεώρησε απαράδεκτη την ενέργεια των ακτιβιστών. Προσέβαλε, λέει, την Αρχαία Ολυμπία! Η κινέζικη κατοχή και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν προσβάλλει κανέναν; Και μια και έγραφα προ ημερών για την Ελευσίνα: Τι λένε οι αρχαιολόγοι για το έγκλημα που συντελείται εδώ και χρόνια; Εκεί όπου δίνονται χωρίς αιδώ άδειες για βιομηχανίες, ακόμα και δίπλα στα αρχαία, και οδηγείται μια μοναδική πόλη στη μόλυνση και τον αργό θάνατο;. Δεν προσβάλλεται έτσι η πολιτιστική μας κληρονομιά; Πολύ φοβάμαι ότι οι αρχαιολόγοι μας έχουν μεταβληθεί σε δημόσιους υπάλληλους και δε βλέπουν πέρα από εκεί που τους έχουν δώσει εντολή να βλέπουν. Απατηλά είδωλα σε δανεικό καθρέφτη.

ο καθρέφτης στην κόψη του ξυραφιού

Χθες είδα το "Sweeney Todd, the Demon Barber of Fleet Street". Ο Τιμ Μπάρτον έκανε για άλλη μια φορά μια εξαιρετική ταινία, μια μεταμοντέρνα όπερα με καταραμένους χαρα-κτήρες, πνιγμένη στο κόκκινο και το μαύρο και τοποθετημένη σε ένα σκοτεινό, δαιμονικό Λονδίνο. Ένας τραγικός ήρωας που η μοίρα του υπαγορεύτηκε από τη συμπεριφορά κάποιων "καθώς πρέπει" συνανθρώπων του. Και μια πρόθυμη συνεργός, που χρησιμοποιεί με δημιουργικό τρόπο τα θύματα.
Ο Τζόννυ Ντεπ πλάθει άλλον ένα αξέχαστο χαρακτήρα, ενώ η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ βρίσκεται στο στοιχείο της. Η ατμόσφαιρα είναι γοτθική, τα πάντα στριφογυρίζουν στο ρυθμό της παράνοιας των χαρακτήρων, με τα θύματα να καθρεφτίζονται στο ξυράφι του κουρέα λίγο πριν μετατραπούν σε γέμιση κρεατόπιττας.
Ο παραμορφωτικός καθρέφτης μέσα από τον οποίο βλέπει τον κόσμο ο δαιμονικός κουρέας δημιουργεί σκοτεινές είδωλα και καθοδηγεί τη ζωή και τις πράξεις του. Και αφήνει το θεατή να αναρωτιέται ποιοι είναι τα αληθινά "τέρατα".
Πέραν όλων των άλλων πάντως, η ταινία μου θύμισε τις φοβερές κρεατόπιττες που έφτιαχνε παλιότερα η μαμά μου. Της ζήτησα να ξαναφτιάξει και είπε πως θα το κάνει. Δε μου είπε, όμως, τι κρέας θα χρησιμοποιήσει.

χωρίς καθρέφτες

«Νιώθω τρομακτική διαύγεια τις στιγμές που η φύση είναι τόσο όμορφη. Δεν είμαι πια βέβαιος για τον εαυτό μου και οι πίνακες μοιάζουν να έχουν βγει από όνειρο».
Βίνσεντ Βαν Γκογκ

η Ελευσίνα μέσα από το σκονισμένο καθρέφτη...

Διάβασα στη διαδικτυακή ηλεκτρονική εφημερίδα Magoula on line ότι ξεσηκώνεται το Θριάσιο κατά των επεκτάσεων της ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια) και κατά της μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί στη Χαλυβουργική. 17 φορείς του Θριασίου Πεδίου ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ και αποφάσισαν την ενεργή συμμετοχή τους στον αγώνα για την προάσπιση των αγαθών της υγείας και του περιβάλλοντος. Εύχομαι ο αγώνας να έχει επιτυχία και να αποτελέσει την αρχή για τη μείωση της μόλυνσης στην περιοχή και το σταδιακό καθαρισμό της. Η καταστροφική δράση των διαφόρων εργοστασίων στην Ελευσίνα συνεχίζεται με αλματώδεις ρυθμούς και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πρέπει να συμβεί ακόμα για να σταματήσει αυτό το έγκλημα.
Όμως αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο. Γιατί δε μιλάει κανείς για την πολιτιστική κληρονομιά της Ελευσίνας; Μια πολύπαθη πόλη που φέρει το βάρος (ή την τύχη) να φιλοξενεί στην καρδιά της τον ιερότερο τόπο των αρχαίων Ελλήνων. Αυτών των Ελλήνων που οι απόγονοί τους επικαλούνται καθημερινά με περισσή υπερηφάνεια και θίγονται υπέρμετρα, όταν θεωρούν ότι κάποιοι τους προσβάλλουν (δεν τολμάει άνθρωπος να γυρίσει ταινία για την αρχαία Ελλάδα και να μην πέσουν πάνω του όλοι οι «ειδικοί» για να τον βάλουν στη θέση του. Βέβαια αδιαφορούν για τις κωμωδίες που γυρίζονται πάνω στην Ακρόπολη). Τι κάνουν όλοι αυτοί για την Ελευσίνα;
Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στην Ελευσίνα, την άνοιξη του 1990, συγκλονίστηκα από την υποβάθμιση και τη μόλυνση που την περιβάλλει και την πνίγει, λες και θέλει να την τιμωρήσει γι αυτό που υπήρξε κάποτε. Ένας βαρύς ίσκιος υψώνεται πάνω απ’ την πόλη. Η αίσθηση της ασχήμιας είναι τονισμένη, η πνευματικότητα έχει πιεστεί υπερβολικά. Οι θεοί, η δόξα, τα μυστήρια τείνουν να ξεχαστούν.
Κι όμως, όταν περνάς την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου βρίσκεσαι «αλλού». Παρόλο που η καταστροφή που αντικρίζεις είναι τεράστια, σχεδόν ολοκληρωτική - υπάρχουν μόνο οι βάσεις των οικοδομημάτων, όπου υπάρχουν κι αυτές – έχεις έντονη την αίσθηση ότι ο χώρος πάλλεται από το μυστικό του, που κρύβεται σε κάθε πέτρα και σε κάθε πεσμένο μάρμαρο και περιμένει την ανακάλυψή του από τον ερευνητή.
Απ’ ό,τι ξέρουμε χρειάζεται άδεια για να γίνουν επεμβάσεις κοντά σε αρχαιολογικό χώρο. Βέβαια η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει εδώ και δεκαετίες, αλλά αναρωτιέμαι: η καθημερινή υποβάθμιση, η αύξηση των εργοστασίων, η επέκτασή τους, οι θανατηφόρες εκπομπές αερίων, η σχεδιαζόμενη επέκταση κάποιων βιομηχανικών μονάδων δεν αγγίζουν κανένα αρχαιολόγο του ΚΑΣ(Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου); - Τώρα βέβαια λέω ανέκδοτα. - Κανένας δε νοιάζεται για τη συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας; Για σκεφτείτε η ενέργεια και το μελάνι που καταναλώνονται για την ονομασία της FYROM να είχαν καταναλωθεί για τη σωτηρία της Ελευσίνας.
Τα πάντα εμφανίζονται μέσα από ένα παραμορφωτικό καθρέφτη. Οι διαμαρτυρίες καλοδεχούμενες, μακάρι να μπορούσαν να κλείσουν όλα τα εργοστάσια. Αλλά γιατί δε μιλά κανένας για το Τελεστήριο, το Καλλίχορο φρέαρ, το Πλουτώνειο, τα Μικρά και τα Μεγάλα Προπύλαια; Κάποτε η Δήμητρα κάθισε στην Αγέλαστο Πέτρα να ξεκουραστεί και μετά πρόσφερε τα δώρα της σ’ αυτή την πόλη, όπου τα αρχαία ελληνικά μυστήρια έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Τώρα κάνουμε τα πάντα για να τα σπρώξουμε στη λήθη.

ανθολογία φανταστικών διηγημάτων

«Τρεις ματιές τ’ αλλάζουν όλα», ανθολογία φανταστικών διηγημάτων.
Εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος. Σελ. 311.

Το βιβλίο περιλαμβάνει δεκαεννιά σχολιασμένα διηγήματα δεκαπέντε συγγραφέων (που συμμετείχαν στα έξι πρώτα Λογοτεχνικά Εργαστήρια της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας – ΑΛΕΦ). Ανθολογήθηκαν οι συγγραφείς: Βερνάρδου Πόπη, Γερογιάννης Κώστας, Γούλα Ελένη, Γούλας Γιώργος, Κατσαβού Δανάη, Κίντζιος Σπύρος & Πέτρου Άντζελα, Λιθαρής Χριστόδουλος, Λυκουριάς Δημήτρης, Μανουράς Απόστολος, Μανωλάς Εμμανουήλ, Παυλίδης Γιώργος, Ρήγα Σύλβια, Χαρίτος Κώστας και Χρήστου Βάσω. Επιμέλεια: Αγγιολίνα Λυκούδη. Εικονογράφηση: Μάγδα Λεβίνοβιτς.
Περιλαμβάνονται διηγήματα όλων των ειδών του Φανταστικού, από Επιστημονική Φαντασία μέχρι Τρόμο. Δεν λείπουν οι υπολογιστές αλλά ούτε και οι νεράιδες, οι σκοτεινοί δαίμονες των αρχαίων θρησκειών, αλλά και οι έλλογες πόλεις. Εικονική πραγματικότητα, πάρτι εξωγήινων, αρχαία μυστικά και αδέσποτοι ήχοι γεμίζουν τις σελίδες της ανθολογίας. Δεν μένει παρά ν’ ανοίξει κανείς το βιβλίο και να ταξιδέψει σε όλους τους διαφορετικούς κόσμους που χώρεσαν μέσα του…