ο ραγισμένος καθρέφτης της μνήμης

Κάποτε ζωγράφιζες με μολύβι και νερομπογιά την Ακρόπολη, τους πύργους της Μάνης, τους στύλους του Ολυμπίου Διός, ή κάποια χαμηλά σπιτάκια. Κι άλλοτε πάλι έφτιαχνες εκφραστικά πρόσωπα. Στη σκιά της Ακρόπολης, στο θέατρο του Διονύσου σου άρεσε να μελετάς αρχαίους έλληνες συγγραφείς, κρατούσες σημειώσεις – έχω πάντα τα μπλοκάκια με τα απανθίσματα από τη σκέψη συγγραφέων που έζησαν αιώνες πριν. Εκεί, ανάμεσα στις πέτρες του θεάτρου σχεδίασες το μέλλον σου και σ’ αυτό το μέλλον έδωσες και σε μένα χώρο, πολύ χώρο. Σκορπούσες γαλήνη και σιγουριά γύρω σου. Απλότητα και αυθεντικότητα. Κλείνω μέσα μου το βλέμμα σου και το χαμόγελό σου. Τα κρατώ πάντα. Και το σεβασμό και την ευγένεια προς όλους, αφού γνώριζες καλά ότι ο άνθρωπος είναι πέρα από ρόλους και θέσεις και η αξία κάτι αυθύπαρκτο που δεν επηρεάζεται ούτε αυξάνεται ανάλογα με την κοινωνική ή την οικονομική κατάσταση.
Μια από τις αγαπημένες φράσεις σου αυτή του Πετρώνιου: «Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει πίσω όσα έζησα». Κι αλήθεια, κανείς δεν μπόρεσε να μου πάρει πίσω όσα έζησα κοντά σου, την τύχη και την ευτυχία να μοιράζομαι την ίδια στέγη με τον άνθρωπο με τα ονειροπόλα γαλάζια μάτια που ήταν απορροφημένος στις ηδονές της φιλοσοφίας και αδιαφορούσε ολότελα για τα υλικά αγαθά. Μια στάση ζωής στην οποία υπήρξες συνεπής. Αυτό που είχε σημασία ήταν η ανεξαρτησία σου. Κι εγώ έχω τα χρόνια που έζησα κοντά σου, τις πλούσιες αναμνήσεις με τις συζητήσεις μας, το λεπτό χιούμορ σου και την εσωτερική ηρεμία που μετέδιδες. Και όπως είχες γράψει: «Είναι γνησιότερος ο ενθουσιασμός του συλλέκτη, που, αντί να συλλέγει άψυχα αντικείμενα, συλλέγει βιώματα και εμπειρίες. Τελικά τα άυλα είναι τα περισσότερο πραγματικά».
Κι ακόμα έγραψες: «Ο κίνδυνος της εισαγωγής διαφθοράς είναι το πρόσχημα όσων φοβούνται την εισαγωγή ιδεών. Αναζητείστε τους ξενόφοβους, αν θέλετε ν’ ανακαλύψετε τους αντιδραστικούς». «Η αυτάρκεια περιλαμβάνει τα πάντα». «H τιμωρία για την κακή ποιότητα του χαρακτήρα είναι η κακή ποιότητα ζωής». «Παραδέχομαι ότι στερούμαι περιουσίας και σημαντικών εισοδημάτων. Δεν ήταν όμως καθόλου εύκολο να το πετύχω».
Σήμερα συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τη νύχτα που το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ημέρα μνήμης για όσους σε αγαπήσαμε, ημέρα λήθης για το γράμμα του νόμου. Τι σημασία έχει; Παραγράφονται τα συναισθήματα; Η αγάπη; Η έλλειψη; Η μνήμη;
Σημασία έχουν τα όνειρα, τα σχέδια και τα μισοτελειωμένα βιβλία. Κείμενα και σκέψεις και επιθυμίες που έμειναν στην μέση. Εδώ και είκοσι χρόνια ακούω μια ημιτελή συμφωνία που κανείς δεν μπορεί πλέον να ολοκληρώσει. Μια καμπύλη που διαγράφηκε, αιωρήθηκε στον αέρα και χάθηκε κάπου στην άλλη πλευρά. Λέξεις πάνω στο χαρτί, που μόνον εσύ μπορείς να αλλάξεις. Εγώ μόνο θα τις αναπαράγω. Σκέψεις καθ’ οδόν για αποτύπωση που θα τις αναζητώ μάταια. Επιθυμίες που θα προβάλλονται αδιάκοπα σε μια οθόνη που δεν μπορώ να δω. Όνειρα που έγιναν εφιάλτης για σένα και όσους σε γνώριζαν. Μια αδικία που μάταια θα ζητά επανόρθωση, μα πέρασαν τα είκοσι χρόνια. Τώρα τι;