ο καθρέφτης των αναμνήσεων

Χθες βρέθηκα να περπατώ στην παλιά μου γειτονιά και ένιωσα τις αναμνήσεις να με χτυπούν κατά κύματα. Το σπίτι που έζησα τα παιδικά μου χρόνια στέκεται ακόμα εκεί, μελαγχολικό τριώροφο ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Η διπλανή μονοκατοικία με τον κήπο έγινε χώρος πάρκινγκ. Πιο πέρα η παλιά εγκαταλειμένη από τα παιδικά μου χρόνια μονοκατοικία δεν υπάρχει πια. Ένα κενό στη θέση της. Απέναντι η μονοκατοικία έγινε κι αυτή πολυκατοικία. Άραγε μένουν εκεί τώρα η Κατερίνα και ο Παναγιώτης, σύντροφοι στα παιδικά παιχνίδια; Το εγκαταλειμένο γωνιακό σπίτι που παρέμενε χρόνια κλειστό, μήλο της έριδος των κληρονόμων του, χτίστηκε τελικά. Πήραν και το γειτονικό οικόπεδο και ύψωσαν μια μεγάλη καινούργια πολυκατοικία. Εκεί στη γωνία που σταμάτησε πριν πολλά χρόνια η ζωή ενός αγαπημένου. Στέκομαι και οι εικόνες στριφογυρίζουν μπροστά μου. Είναι απόγευμα μα εγώ έχω νύχτα γύρω μου, το φως της λάμπας του δρόμου φωτίζει τη σκηνή. Οι τελευταίες στιγμές εκείνου κι εγώ... οι άλλοι... κανείς να μην μπορεί να βοηθήσει. Κι ύστερα προσπέρασα και συνέχισα την πορεία. Το παλιό σινεμά έβαλε εδώ και πολλά χρόνια λουκέτο. Συνεχώς βλέπω νέες πολυκατοικίες, δεν αφήνουν κανένα κενό να πάει χαμένο. Η φύση απεχθάνεται το κενό. Πού να δεις οι κατασκευαστές.... Ευτυχώς δεν έχτισαν ακόμα τη Φυτευτή (το παρκάκι της περιοχής).
Κάποια μαγαζιά υπάρχουν ακόμα, άλλα άλλαξαν ιδιοκτήτη και είδος. Οι κινηματογράφοι έχουν κλείσει εδώ και χρόνια. Ο φούρνος σταθερός στη θέση του, οι ανάγκες για ψωμί δεν τελειώνουν ποτέ.
Λίγο πριν βγω στην Πατησίων σκέφτομαι πως υπάρχει μια μονοκατοικία ακόμα στη θέση της. Πάντα μου άρεσε να τη βλέπω να στέκεται εκεί ανάμεσα στο μπετόν με το μεγάλο κήπο και τα ψηλά της δέντρα. Κι όμως... Όταν φτάνω βλέπω στη θέση της τα δοκάρια της οικοδομής που χτίζεται και σηκώνεται και κρύβει το κομμάτι του ουρανού που μέχρι πριν λίγο καιρό μπορούσες να αντικρίσεις όταν στεκόσουν απέναντί της.
Πώς θάναι το αύριο σ’ αυτή την πόλη;