Χρόνια πολλά!

Καλές γιορτές! Χρόνια πολλά και δημιουργικά! 

λέξεις

Οι λέξεις εδώ και χρόνια παρατημένες.
Σταλαγματιές ήχων που χάθηκαν
πνιγμένες στο θόρυβο που σήκωσε η αμφιβολία.
Την κρατά στα χέρια· την αμφιβολία.
Τη στριφογυρίζει νευρικά. Δακρύζει.
Πώς κύλισαν τόσο γρήγορα τα χρόνια;
Πώς χάθηκαν έτσι ανεπαίσθητα οι στιγμές;

Όλα ένα παιχνίδι.
Στην αρχή.
Ένα παιχνίδι που έπαιξε εκείνη τη μαγική άνοιξη.
Τότε άρχισε να μαζεύει λέξεις.
Λέξεις που ήταν όμορφο να τις ακούει
και να τις επαναλαμβάνει.

Άνοιξε το μπαούλο.
Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν
χρωματιστές και ορμητικές.
Οι λέξεις είχαν γίνει πράγματα και
διεκδίκησαν θέση στη ζωή της.

Χάθηκε στο δάσος των λέξεων.
Μάτια παραφύλαγαν ανάμεσα στους θάμνους και
βότανα περίμεναν το χέρι της.
«Οι λέξεις είναι σύμβολα», της είχαν πει.
«Και τα σύμβολα μπορούν να γίνουν πράγματα και
να χάσουν τη σημασία που έχουν».
Σιωπηλά ξόρκια γεννήθηκαν στο ξέφωτο.
Φίλτρα πότισαν τις λέξεις.
Μάγισσες χόρεψαν ανάμεσα σε μανιτάρια
φορτωμένα θάνατο.
Άκουσε το μοναχικό λύκο να ουρλιάζει
στο ολόγιομο φεγγάρι.
Στο ουρλιαχτό του είδε την αμφιβολία.
Γκρίζα με μπλε και κόκκινες κορδέλες ήταν η αμφιβολία.
Μετά απ’ αυτήν δεν μπόρεσε να φτιάξει άλλη λέξη.

Περιπλανιέται μέσα σε ένα σπίτι άδειο από φωνές και
γεμάτο αναμνήσεις.
Δεν ξέρει ποιες αναμνήσεις είναι αληθινές.
Δεν αντέχει άλλο να προσπαθεί να συλλάβει τις λέξεις.
Ούτε να τις συλλαβίσει.

Ανοίγει το παράθυρο.

Δίνει τέλος στην αμφιβολία.

κάπου στη γη

Δεν είχε φανταστεί ότι θα ερχόταν αντιμέτωπη
με την εικόνα του θανάτου· του δικού της θανάτου.
Ήταν γοητευτική η εικόνα;
Ήταν αποκρουστική;
Και τα δυο, ίσως.
Είχε ζωγραφίσει το θάνατο ολόγυρά της.
Όλοι τον είχαν ζωγραφίσει για τον εαυτό τους.
Εθελοντική ταφή.
Μόνο που νόμιζαν ότι ήταν η ζωή.
Η αμφισημία των λέξεων.
Η ανοησία των ανθρώπων.
Ή η αφέλεια ίσως;
Οι λέξεις στη θέση των νοημάτων.
Τα νοήματα στη θέση των πραγμάτων.
Τα πράγματα δεν ήταν εκεί.
Είχαν μείνει μόνο οι εικόνες τους. Ζωγραφιές
στους τοίχους της φυλακής τους.
Ο ήλιος έχει μέρες να φανεί.
Τα σύννεφα επιμένουν να τον κρύβουν.
Βρέχει πολλές ώρες. Παλιότερα η βροχή ήταν
αθώα. Ήταν όμορφα να περπατάς στη βροχή.
Είχαν μια γοητεία οι ανοιξιάτικες μπόρες.
Τώρα στη διάφανη βροχή μπορεί να κρύβεται
ο θάνατος. Ποιος ξέρει τι άλλο κουβαλά μαζί της,
καθώς τρυπάει τη μολυσμένη ατμόσφαιρα;

Dementia universalis: Έφτιαξαν τόσα όπλα,
τα βελτίωσαν τόσο πολύ – συνεχώς τα βελτιώνουν –
ώστε να μπορούν να πεθάνουν με πολλούς τρόπους
και πολλές φορές. Μόλυναν τον αέρα και τα νερά, κάποιες φορές
ένιωθε ότι ήταν τυχερή που ήταν ακόμα ζωντανή.
Η γη μπορεί να μας θρέψει όλους, κι όμως
εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν· δεν έχουν δυνατότητα να φτάσουν
στην τροφή. Όπου δυνατότητα οφείλεις να διαβάσεις: χρήματα.
Μια κοινωνία που στήριξε την ύπαρξή της σ’ ένα εικονικό μέσο
ανταλλαγής, πόσες ελπίδες έχει να επιβιώσει;

Ο παλιός κόσμος είναι νεκρός. Ίσως πάλι κοιμάται
έναν ύπνο που μοιάζει με θάνατο περιμένοντας – μάταια; - να τον
ξυπνήσουν. Ξανά.
Κοιτάει γύρω της· υπάρχει τόση ομορφιά – ακόμα – κι όμως
έχει χάσει την ικανότητα να τη βλέπει.
Μέσα στη βιασύνη της – για ποιο πράγμα άραγε; - έχασε
τα σχήματα, τα χρώματα, τις απλές στιγμές, που κάθε λεπτό
χάνονται και λιώνουν κάτω από τις σταγόνες του χρόνου. Λες
και το εγώ είναι κάτι ξεκομμένο από τον κόσμο
ή ίσως το εγώ έχει αποκοπεί από τον ίδιο του τον εαυτό
κι ακολουθεί μια πορεία μοναχική, αναζητώντας την πηγή
που έχασε. Είχε πιστέψει – πολλοί το πίστεψαν – ότι η εικόνα
ήταν το ίδιο το πράγμα. Ότι έπρεπε να κάνει μια δουλειά, να πάρει
μια ταυτότητα - ευπρόσδεκτη για τους άλλους –, να κλείσει
τα μάτια στον κόσμο που άλλαζε σε κάτι που δεν της άρεσε.
Αφήστε με στην ησυχία μου. Λίγο ακόμα.
Αργότερα, ναι, αργότερα θα έχει χρόνο για να ζήσει.
Λίγο ακόμα πρέπει να μείνει στο σκοτεινό κόσμο που έχει
γεννηθεί ερήμην της – ή μάλλον με τη συμμετοχή ή την αδιαφορία της.
Λίγο ακόμα. Κι ας ξέρει πως αυτό τη σκοτώνει. Έγινε
συνήθεια. Ύπουλη κατάσταση. Ο νόμος της αδράνειας.
Κάποιες φορές γίνεται αφόρητο, η συνήθεια σκοτώνει. Αλλά
έχει τόση δύναμη!
Έμαθε να ζει στο καταφύγιο. Α, πολλά
τα καταφύγια… Πολλά τα καβούκια. Και ζεστά. Απατηλά ζεστά.
Κάποιες φορές την πιάνει νοσταλγία. Προπαντός
όταν ακούει ή διαβάζει ιστορίες. Για όσα χάθηκαν.

Ο φόβος την έμαθε να ζει μέσα. Η απειλή
ότι αν έβγαινε απ’ το προστατευμένο της κουκούλι την περίμενε
το άγνωστο. Και πολλοί κίνδυνοι. Φορτώθηκε πιστωτικά όρια
και πλαστές επιθυμίες. Της άρεσαν αυτά. Θα ήταν ψέμα να τ’ αρνηθεί.
Όμως την έδεσαν με ανάλαφρες αλυσίδες. Νόμιζε πως δεν την
ενοχλούσαν. Μέχρι που ένιωσε το βάρος τους. Όταν
προσπάθησε να τις σπάσει. Ήξερε κάποιους που αποφάσιζαν
να βγουν έξω. Πολλές φορές χωρίς σχέδιο. Αφήνουν
τα βήματά τους να τους οδηγήσουν. Χωρίς την καταπίεση της λογικής εκείνων
που έχουν μετατραπεί σε θλιβερά κόκκαλα και κομμάτια από κουρέλια.
Κάποιοι επιστρέφουν, όσο μπορούν ακόμα να βρουν το καταφύγιο, πριν
τους καταπιούν οι σκιές. Ή το φως.

Η νύχτα πέφτει αργά, απαλά. Το φεγγάρι
ανεβαίνει. Σύννεφα σαν κορδέλες
παίζουν μαζί του. Το καλύπτουν και το αποκαλύπτουν.
Η νοσταλγία σφίγγει την καρδιά. Τ’ άστρα τρεμοπαίζουν
και την καλούν. Της στέλνουν ιδέες, όνειρα. Της θυμίζουν
τις παιδικές επιθυμίες. Την γεμίζουν τύψεις
που δεν τις ακολούθησε. Ο χρόνος δεν έχει πια
σημασία – ή ίσως έχει απόλυτη σημασία.

ο καθρέφτης πήρε τα βουνά

πρώτα λίγη θάλασσα: Λεπτοκαρυά

σαράντα πέντε χιλιόμετρα από τη Δράμα: το Σιδηρόνερο

άποψη του Σιδηρονέρου

το "Ξύλινο", στο Σιδηρόνερο

έξω από το "Ξύλινο"


μέσα στο "Ξύλινο" σπιτικά γλυκά

Σιδηρόνερο, υψόμετρο 630μέτρα

το φράγμα του Νέστου

στη γέφυρα του Νέστου

τελευταίος σταθμός: Καλαμπάκα.

a rose is a rose is a rose

Βρήκα αυτά τα υπέροχα τριαντάφυλλα σ' αυτή τη διεύθυνση:
http://blog.craftzine.com/archive/2007/09/tiedye_roses.html

Είναι αληθινά! Και είναι - λέει - από την Ολλανδία. Θα μπορούσε να είναι από αλλού;

Καλή Ανάσταση!

Τα είδωλα της "Αποτυχημένης Πριγκίπισσας"

«Η αποτυχημένη πριγκίπισσα και άλλες ιστορίες με κακό τέλος». Έτσι ονόμασε τη συλλογή των παραμυθιών της η Μαρία Stone. Δεκατρείς ιστορίες βασισμένες σε γνωστά και αγαπημένα παραμύθια, σε εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού από τις εκδόσεις ΚΟΑΝ.
Σκοτεινά είναι τα παραμύθια της Μαρίας Stone, βουτηγμένος στα μωβ, τα μαύρα αλλά και τα λευκά ο κόσμος της, σιωπηλά και άγρια τα δάση στα οποία βαδίζουν οι ηρωίδες της. Απαλές και βουβές οι χιονονιφάδες, παγωμένο το τοπίο, λευκές οι αψίδες και τα αγάλματα, κρυστάλλινος ο θρόνος στο παλάτι της «Βασίλισσας του Χιονιού». Τα αισθήματα της βασίλισσας έχουν τη σκληρότητα του πάγου, οι αισθήσεις του μαγεμένου Κέυ ναρκώνονται αργά αργά μέσα στην αχανή παγωνιά, η πιστή Γκέρτα προσπαθεί να συνεφέρει τον αγαπημένο της και τελικά ακολουθεί το δρόμο της λογικής.
Μια διαφορετική λυρική «Χιονάτη» βλέπει το πυκνό χιόνι που πέφτει, συμβουλεύεται τον καθρέφτη της και περιμένει τον πρίγκιπα. Η Σταχτοπούτα «έχει υψηλούς στόχους» και παίρνει τη ζωή της στα χέρια της, καταστρώνοντας σχέδια και αρνούμενη να παραμείνει θύμα της μητριάς και των τυραννικών αδελφών της. Η Ραπουντσέλ μεγαλώνει κοντά στη μάγισσα που την παίρνει από τους γονείς της, αλλά εμείς θα μάθουμε την ιστορία και τις επιθυμίες της μάγισσας στο «Περίμενε».
Η πριγκίπισσα φιλάει τον βάτραχο, λύνει τα μάγια του «Μαγεμένου πρίγκιπα» και ξεκινά μαζί του για το βασίλειό του. Η ιστορία δεν εξελίσσεται όπως την ξέρουμε και η πριγκίπισσα αποδεικνύει πως διαθέτει αρκετή δόση χιούμορ.
«Atropa Belladona». Η μυστηριώδης γυναίκα που καλλιεργεί τα βότανα και φτιάχνει τσάι ελλέβορου και μαύρα μανιτάρια με άσπρη κρέμα. Έχει δώρα να προσφέρει. Τραγανά φρούτα της θάλασσας, τριανταφυλλένια ροδοζάχαρη, ζαχαρωτά, φράουλες και αίμα.
Στο «Γουρουνάκι» ο Χάνσελ και η Γκρέτελ χάνονται στο δάσος και φυλακίζονται από τη μάγισσα. Μόνο που η εξέλιξη της ιστορίας είναι κάπως διαφορετική από ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα.
Ο ατρόμητος και ρομαντικός πρίγκιπας της Λιμνολάνδης προσπερνά όλα τα εμπόδια και φτάνει κατάκοπος στο κάστρο της «Ωραίας Κοιμωμένης». Εκεί όμως τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη.
«Η μνήμη» είναι ένας μεγάλος ραγισμένος πολυέλαιος που κολυμπάει ανεμπόδιστα ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα.
«Η αποτυχημένη πριγκίπισσα» είναι έξυπνη, είναι όμορφη και κεντάει μαξιλαράκια με τριαντάφυλλα. Στη ζωή της μπαίνει ο έρωτας, τα όνειρα, ο Μαύρος Νάνος και ο Βασιλικός Πρίγκιπας με το Ατσαλένιο Άλογο.
«Σου πάει το κόκκινο», όπου μια μοναχική φωτογράφος ερωτεύεται τον άντρα με τα μελιά μάτια και το κόκκινο αδιάβροχο.
«Το υπέροχο πλάσμα» ενσαρκώνει την ομορφιά και την τελειότητα. «Ο Ωραίος» θέλει να βλέπει την ομορφιά του να καθρεφτίζεται στα μάτια του «Τέρατος».
Και το βιβλίο τελειώνει με ένα δοκίμιο της Μαρίας Stone για τα παραμύθια. Μια αναδρομή στο παρελθόν με αναφορές στην οικουμενικότητα των παραμυθιών, στο αρχέγονο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα, στο υποσυνείδητο, στα αρχέτυπα, στα σύμβολα και στη φαντασία. Μια αναφορά σε μεγάλους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τα παραμύθια και ενέπνευσαν τη συγγραφέα. Η Μαρία Stone μας μιλάει για τη δύναμη της ανάγνωσης και των λέξεων, για την ανάγκη του συγγραφέα να γράφει. Και επιλέγει πολύ προσεκτικά και με αγάπη τις λέξεις που χρησιμοποιεί.
Μια διαφορετική συλλογή παραμυθιών, μια καλαίσθητη έκδοση με εξαιρετική εικονογράφηση, με στολίδια και αγκάθια, που σε βυθίζουν στον κόσμο τους και σου ζητούν να ακολουθήσεις τις ηρωίδες και τους ήρωες στο σκοτεινό δάσος με τις φαντασιώσεις, τους φόβους, τις δοκιμασίες και τις κρυστάλλινες λέξεις που παραμονεύουν πίσω από τα πυκνά φυλλώματα.

moonchild

Ένα κλασικό τραγούδι από κάποιον που έφυγε νωρίς.

και ολίγος Debussy

Την είδα τελικά την πανσέληνο. Βγήκε μέσα από τα σύννεφα. Μαγεύτρα!

σονάτα του σεληνόφωτος

Φεγγαροχτυπημένη, κι ας μην είδα την πανσέληνο...

ολόγιομη σελήνη

Αύριο η πιο μεγάλη πανσέληνος των τελευταίων 18 ετών।

Κοίτα μονάχα μη μαζέψεις σύννεφα! Εντάξει;

χιονονιφάδες στον καθρέφτη

Το τοπίο έξω απ' το σπίτι μας το πρωί

Κάποιες απ' τις νιφάδες που "είδα" χωρίς να τις δω

Χτες το βράδυ παρατηρούσα το πυκνό χιόνι που έπεφτε αθόρυβα και απαλά πάνω στη γη και αναρωτήθηκα γιατί η θέα του μου προκαλεί τόση ευχαρίστηση (όπως συμβαίνει σε πολλούς, νομίζω). Υπάρχει τόση ομορφιά στη χιονόπτωση. Είναι το λευκό, η αίσθηση της απαλότητας, η μαγική δημιουργία της νιφάδας, η εφήμερη διατήρησή της σ’ αυτή τη μορφή.Έβλεπα τις χιονονιφάδες να στροβιλίζονται και σκεφτόμουνα πως κάθε μια είναι μοναδική, διαφορετική απ’ τις άλλες, με υπέροχα γεωμετρικά σχήματα, που όμως ξεφεύγουν από το γυμνό μάτι। Απλώνεις τα χέρια να τις αγγίξεις και κάθε νιφάδα που σ’ ακουμπάει μετατρέπεται σε σταγόνα νερού.

η Αίθρα και ο Μιχάλης

Μπράβο Μιχάλη! Τη χαρήκαμε όλοι την επιτυχία σου। Πάντα τέτοια!
Το δελτίο τύπου από το site της ΑΛΕΦ αναφέρει:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 01-03-2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΝΩΛΙΟΥ ΜΕ ΤΟ AEON AWARD 2010

Η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας, με ιδιαίτερη ικανοποίηση, πληροφορήθηκε χθες από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του 5ου Ετήσιου Διεθνούς Διαγωνισμού Διηγημάτων Φανταστικής Λογοτεχνίας την κατάκτηση του πρώτου βραβείου ΑΕΟΝ AWARD 2010 από τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας -και μέλος της ΑΛΕΦ- Μιχάλη Μανωλιό με το διήγημά του «Αίθρα». Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1000 ευρώ και δημοσίευση της αγγλικής μετάφρασης του διηγήματος (που έκανε η Θάλεια Μπίστικα) στο ιρλανδικό περιοδικό Albedo One.
Με την ευκαιρία αυτή, η ΑΛΕΦ αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει πως, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που ένα ελληνικό διήγημα της Λογοτεχνίας του Φανταστικού εμφανίζεται στο εξωτερικό, μεταφρασμένο σε κάποια διεθνή ανθολογία ή ένα διεθνές φεστιβάλ, η βράβευση του διηγήματος «Αίθρα» αποτελεί σαφώς ένα ποιοτικό άλμα στην ελληνική εκπροσώπηση του είδους για τους παρακάτω λόγους:
Α) Είναι η πρώτη φορά που ένα διεθνές βραβείο εγνωσμένου κύρους απονέμεται σε ένα διήγημα που γράφτηκε στα ελληνικά, πρωτοδημοσιεύτηκε σε ελληνικό περιοδικό (και συγκεκριμένα στο περιοδικό Κόμικς & Επιστημονικής Φαντασίας "9", τεύχος #64, 5 Σεπτεμβρίου 2001) και περιλαμβάνεται σε μια ελληνική συλλογή διηγημάτων («…και το Τέρας», Τρίτων, 2009).
Β) Η κριτική επιτροπή, που αποτελείται από πρόσωπα σεβαστά στον χώρο της λογοτεχνίας του Φανταστικού (Ίαν Γουώτσον, Ανν ΜακΚάφρεϋ, Μάικ Ρέσνικ και Σαμ Μίλαρ), βράβευσε επίσης για πρώτη φορά στην πεντάχρονη ιστορία του διαγωνισμού – και μάλιστα με το πρώτο βραβείο – διήγημα μη αγγλόφωνου συγγραφέα, τοποθετώντας στην δεύτερη και τρίτη θέση έναν Αμερικανό και έναν Ιρλανδό συγγραφέα που φυσικά έγραφαν στη μητρική τους γλώσσα.
Γ) Επιπλέον, στον διαδικτυακό τόπο του AEON AWARD αναφέρεται:
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η νικητήρια ιστορία είναι μια μετάφραση από τα ελληνικά. Συχνά μεταφράζονται λογοτεχνικά έργα από τα αγγλικά σε άλλες γλώσσες, αλλά πολύ λιγότερα έργα μεταφράζονται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ελπίζουμε ότι η νίκη μιας μεταφρασμένης ιστορίας στο Aeon Award θα συνεισφέρει στο να δείξει στον αγγλόφωνο κόσμο τι χάνει σε εξαιρετικής ποιότητας λογοτεχνία η οποία πολύ συχνά δεν μεταφράζεται.
Για όλα τα παραπάνω, η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας που, από το 1998 που ιδρύθηκε, σταθερά υποστηρίζει την διάδοση της ε.φ. στην Ελλάδα και έμπρακτα προωθεί την ελληνική δημιουργία του είδους, έχει πραγματικά κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένη.
Το Δ।Σ. της ΑΛΕΦ

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στα ιστολόγια της ΑΛΕΦ και του Παναγιώτη Κούστα
http://alef-gr.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

http://keipi.blogspot.com/2011/03/blog-post_01.html

το κίτρινο του Βαν Γκογκ

Ο ήλιος είναι υπεύθυνος για την αλλοίωση του φωτεινού κίτρινου στους πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ, το οποίο γίνεται σταδιακά... καφέ. Για την ακρίβεια ευθύνεται μία πολύπλοκη χημική αντίδραση που ξεκινά από την επίδραση της υπεριώδους ηλιακής ακτινοβολίας.
Ομάδα Ιταλών, Ολλανδών, Βέλγων και Γάλλων επιστημόνων με επικεφαλής τον Κόεν Γιάνσενς του πανεπιστημίου της Αμβέρσας στο Βέλγιο συνιστούν στα μουσεία και τους συλλέκτες να προστατεύσουν τους πίνακες, όσο είναι δυνατό, από το φως του ήλιου.
Η ανακάλυψη αποτελεί το πρώτο βήμα για να σταματήσει η αργή και ύπουλη φθορά των έργων του μεγάλου Ολλανδού καλλιτέχνη. Οι ερευνητές εντόπισαν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τις πιο σύγχρονες μεθόδους, κυρίως ισχυρές ακτίνες-Χ, 100 φορές πιο λεπτές από μια ανθρώπινη τρίχα, οι οποίες δημιουργούνται στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Σύγχροτρου στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας.
Το ηλιακό φως μπορεί να διεισδύσει μόνο σε βάθος ελάχιστων μικρομέτρων (εκατομμυριοστών του μέτρου) στο χρώμα του πίνακα, παρόλα αυτά πυροδοτεί μια άγνωστη μέχρι τώρα χημική αντίδραση, που μετατρέπει το κίτρινο χρώμα σε καφέ. Η αντίδραση συμβαίνει στο τρομερά λεπτό στρώμα, όπου το χρώμα συναντά το βερνίκι. Οι ερευνητές ανακάλυψαν πως μια μεταβολή στο βαθμό οξείδωσης του στοιχείου χρωμίου (από χρώμιο 6 σε χρώμιο 3) κάνει την κίτρινη μπογιά χρωμίου, που χρησιμοποιούσε ο βαν Γκογκ, να σκουραίνει σταδιακά και να ξεθωριάζει.
Οι επιστήμονες συνεχίζουν τις έρευνές τους με την ελπίδα να «φρενάρουν» τη ζημιά και αν είναι δυνατό να την αναστρέψουν. Τα πρωτοποριακά πειράματά τους, όπως δήλωσε η Έλα Χέντρικς του Μουσείου Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ, «είναι ζωτικά για την πρόοδο της κατανόησής μας όσον αφορά τη ‘γήρανση’ των χρωμάτων και με ποιο τρόπο θα διατηρηθούν για τις επόμενες γενιές».
Η αξιοποίηση του Ευρωπαϊκού Σύγχροτρου στο πεδίο της τέχνης «ανοίγει την πόρτα σε ένα ολόκληρο νέο κόσμο ανακαλύψεων για τους ιστορικούς της τέχνης και τους συντηρητές», δήλωσε η επιστήμων Μαρίν Κοτ, εκ μέρους του ερευνητικού κέντρου.

Από: http://blogart-mary.blogspot.com/

"Τώρα, εφόσον έχω δει τον ωκεανό με τα ίδια μου τα μάτια, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι για μένα να μείνω στον νότο και να βιώσω το χρώμα ώστε να οδηγήσω στα έσχατα όριά του - η Αφρική δεν είναι μακριά" (Βίνσεντ Βαν Γκογκ).

ποιος είναι ο Νοματαίος;

Κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του φίλου Βασίλη Κουνέλη με τίτλο "Νοματαίος" από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ. Λίγα λόγια γι αυτό:

Έφηβος είπατε; Ο δικός μας έφηβος δεν είναι απλώς έφηβος. Μοιάζει με επιστήμονα της ζωής, της ίδιας της ζωής του. Τα καταλαβαίνει όλα και δεν καταλαβαίνει τίποτε, καθώς η φαντασία του περιπλανιέται ανάμεσα στις ιστορίες της γιαγιάς του στην ορεινή Αρκαδία, στις αναμνήσεις του αριστερού θείου του και στην ολίγον ροκ Αθήνα της δεκαετίας του '70. Ερωτεύεται τραγουδώντας Σαββόπουλο, ενώ κρυμμένος κάπου στο άλσος της Νέας Σμύρνης βυθίζεται στην τρυφερή αγκαλιά της πρώτης του αγαπημένης. Τι είναι αυτό που τα κάνει να μοιάζουν όλα γύρω του μοναδικά; Τίποτε και όλα, κυρίως όμως η αθωότητα της ματιάς, το χιούμορ του όσο παρακολουθεί την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης να προχωράει τον δρόμο της κάπου ανάμεσα στην κακοφωνία της πολιτικής, στα παλιά συντηρητικά αντανακλαστικά και στη θέληση ενός ανθρώπου να βρει τον εαυτό του.

Κι όλα τελειώνουν μ' ένα σώμα καλοριφέρ που ξεριζώνεται από τον τοίχο της σχολικής τάξης με στόχο τον αντιπαθέστατο καθηγητή. Ή μήπως τίποτε δεν τελειώνει; Γιατί στις περιπέτειες του Νοματαίου κρύβονται τα μυστικά της σημερινής Ελλάδας, η ανατομία μιας κοινωνικής βίας που γεννιέται και ωριμάζει στην αθωότητα της εφηβείας, η ήττα της πολιτικής, ο θρίαμβος μιας νεότητας που παλεύει να κερδίσει τον κόσμο για να ανακαλύψει, μέσα από τις ήττες της, πόσο πολύτιμη είναι η ζωή της."Παρόν, παρελθόν και μέλλον γίνονται ένα στη λαχτάρα για ζωή που εκπέμπει ο Νοματαίος του Βασίλη Κουνέλη", λέει ο συγγραφέας Στρατής Χαβιαράς. "Οικογένεια, φίλοι, κόντρες μέσα στις κόντρες, μαθήματα ιστορίας από πρώτο χέρι, κόμματα κι ένας πρώτος έρωτας που θέλει να σαρώσει τα πάντα είναι οι πέτρες που λαξεύει μία-μία ο συγγραφέας και το κονίαμα με το οποίο δομεί το συναρπαστικό αυτό μυθιστόρημα. "Ο Νοματαίος" είναι μια ιστορία ενηλικίωσης για ενήλικες".

καλή χρονιά...

Καλή χρονιά. Με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και πολλή φαντασία.

Και όπως λέγαμε στο σχολείο: "Ό,τι επιθυμείς, στην αγκαλιά σου να το βρεις!"