Κάτω από το γαλάζιο καθαρό ουρανό η εικόνα της καταστροφής είναι ακόμα πιο αποτρόπαιη. Εκεί που έβλεπες καταπράσινα δάση τώρα αντικρίζεις το μαύρο και το θάνατο. Σκέφτεσαι πως δεν είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό. Φαντάσματα δέντρων, κλαδιά που υψώνονται σαν στοιχειά, καμένη γη, θλιβερά απομεινάρια και σιωπή. Πού πήγαν οι αλεπούδες, οι λαγοί, οι σκίουροι, οι χελώνες; Τα πουλιά; Όπου και να στραφείς απέραντη εγκατάλειψη. Μια εικόνα της κόλασης που φέρνει δάκρυα στα μάτια. Γι αυτό που χάθηκε. Γι αυτό που θα φέρει το αύριο.
Μια φωτιά που θα μπορούσε να περιοριστεί και να σβήσει σε λίγες ώρες κατέστρεψε τη Βορειοανατολική Αττική. Έχουν καταφέρει να κάψουν την Πάρνηθα, τη μισή Πελοπόννησο, τον Υμηττό. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι χωρίς τους ανίκανους και εγκληματίες που νομίζουν ότι κυβερνάνε θα ζούσαμε πολύ καλύτερα; Γιατί αυτή η ανοχή; Δεν πρέπει να πληρώσουν για όσα δεν έκαναν για να αποτρέψουν το φοβερό έγκλημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου