η Αλίκη επέστρεψε στον καθρέφτη και χαίρει άκρας υγείας

Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και υπακούει στους κανόνες του χάους, μου εμφανίστηκε κατακαλόκαιρα ένα πρόβλημα υγείας που απαιτούσε χειρουργείο. Ο γιατρός μου χειρουργεί σε μια ακριβή ιδιωτική κλινική, αλλά επειδή το γιατρό μας τον θέλουμε για τα σοβαρά και όχι για τις απλές εξετάσεις αποφάσισα να δώσω το ποσό που μου ζητήθηκε (μέρος του το δανείστηκα) και πήρα τηλέφωνο στο Ταμείο μου για να ρωτήσω τι ποσό μου καλύπτει. Μου απάντησαν (και το επιβεβαίωσα μετά στη σχετική ιστοσελίδα του Ταμείου) ότι θα πάρω περίπου 120 ευρώ για κάθε μέρα παραμονής (ευτυχώς έμεινα μόνο μια μέρα μέσα), αλλά επειδή δεν πήγαινα σε δημόσιο ή σε συμβεβλημένο νοσοκομείο δεν μου έδιναν χρήματα ούτε για την επέμβαση ούτε για το γιατρό. Και ρωτάω το απλό: εντάξει, δε θέλουν να πληρώσουν το μη συμβεβλημένο νοσοκομείο, δεν έκαναν μαζί του σύμβαση γιατί ίσως τούς ήταν ασύμφορη (άσχετα βέβαια από τον πακτωλό χρημάτων που εισπράττουν αναγκαστικά από τους ασφαλισμένους. Αλήθεια τι έγινε η υπόθεση με τα εκατομμύρια που φαγώθηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία;). Δε θα μπορούσαν τουλάχιστον να με καλύψουν με το ποσό που θα με κάλυπταν αν πήγαινα σε συμβεβλημένο νοσοκομείο; Δε ζητάω ούτε ευρώ παραπάνω, αλλά τι να πω γι αυτό τον εμπαιγμό; Πλήρωνέ μας κάθε χρόνο για να μη σε καλύπτουμε όταν μας χρειαστείς.
Έτσι προτίμησα την «πολυτέλεια» του ιδιωτικού (λόγω του γιατρού, φυσικά) και όλα πήγαν καλά. Δεν ένιωσα ότι ήμουν σε νοσοκομείο, από τη στιγμή που μπήκα μέσα δε χρειάστηκε να ασχοληθώ με τίποτα, να ψάξω από το ένα γραφείο στο άλλο, να περιμένω σε ουρές. Δεν κάνω διαφήμιση της ιδιωτικής κλινικής. Απλά το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι και τα δημόσια και να έχει ο καθένας πρόσβαση στο νοσοκομείο που θέλει, καθώς και το αυτονόητο δικαίωμα να επιλέγει το γιατρό που θα τον χειρουργήσει. Έχουμε συμβιβαστεί τόσο πολύ με τον παραλογισμό του κράτους και την εκμετάλλευση της ανάγκης που πράγματα αυτονόητα μάς φαίνονται πολυτέλειες. Υπήρξαν κάποιοι που μου είπαν ότι η ίδια επέμβαση γίνεται και σε δημόσιο νοσοκομείο. Δηλαδή τόσο φυσιολογικό πια θεωρείται να επιλέγει το κράτος ή το Ταμείο το γιατρό σου; Γιατί τότε εγώ δεν μπορώ να επιλέξω να μην πληρώνω το Ταμείο μου; Και γιατί κάποιοι μπορούν να επιλέξουν να «παίζουν» με τα λεφτά των ασφαλιστικών Ταμείων, δηλαδή με τα δικά μας λεφτά;
Εντάξει, δεν το παίζω χαζή, η απάντηση λέγεται ιδιωτική ασφάλιση. Εκεί είναι τα λεφτά, εκεί σπρώχνουν τον κόσμο (ακόμα περισσότερο μετά τις «φοβερές» μεταρρυθμίσεις που έκαναν στο ασφαλιστικό). Έχω λάβει κάποια τηλέφωνα από ευγενικούς ασφαλιστές γνωστών ασφαλιστικών που μου πρότειναν να κάνω επέκταση της ασφάλισης που μου παρέχει το Ταμείο μου για να έχω καλύτερη κάλυψη. Αρνιόμουνα κάθε φορά, το θεωρώ κοροϊδία να έχω πληρώσει τόσα χρόνια πολλές χιλιάδες ευρώ υποχρεωτικά στο Ταμείο Προνοίας (;;;) και να πρέπει να πληρώνω επιπλέον και σε ιδιωτικές εταιρείες. Σκέφτομαι όμως ότι ίσως έκανα λάθος, αφού τη μοναδική φορά που χρειάστηκα ένα σεβαστό ποσό για εγχείριση το Ταμείο μου δήλωσε ότι δε με καλύπτει.