καλά Χριστούγεννα

η αποτυχημένη πριγκίπισσα και άλλες ιστορίες με κακό τέλος

Η συγγραφέας και μεταφράστρια Maria Stone έγραψε 13 σκληρά και αληθινά παραμύθια (εκδόσεις ΚΟΑΝ). Τις πικρές ιστορίες μέσα στα σκοτεινά μοβ και μαύρα δάση βουτάει μέσα στη γοητευτική, λυρική και εντελώς dark εικονογράφησή της η εικαστικός Κατερινά Χαδουλού. Τίτλος του βιβλίου: «Η αποτυχημένη πριγκίπισσα και άλλες ιστορίες με κακό τέλος». Η παρουσίασή του θα γίνει τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου στις 19.30 (διοργάνωση εκδόσεις ΚΟΑΝ) στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συγγραφείς Παναγιώτης Κούστας και Δημήτρης Βανέλης, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ρ. Κυπριώτη.

θετικές ιστορίες

Οι "Θετικές ιστορίες" είναι σπονδυλωτή ταινία μεγάλου μήκους, 70 λεπτών αποτελούμενη από έξι (6) μικρού μήκους ταινίες με κοινή θεματική τον ιό HIV: "Δωμάτιο μηδέν", "Το λάθος", "Αίθουσα αναμονής", "Αφού με ξέρεις", "Θετικό;" και "SAiD".Η ταινία "Θετικές ιστορίες" έχει ως πρώτο σταθμό το 51ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με πρώτη προβολή στις 4 Δεκεμβρίου 2010 στις 22:30 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη.

Δείτε όλες τις λεπτομέρειες στις σελίδες της t-shOrt. Στο πρόσφατο 16ο Λογοτεχνικό εργαστήριο της ΑΛΕΦ συμμετείχε η Αλεξάνδρα Δυράνη-Μαούνη, σεναριογράφος των "Αφού με ξέρεις" και "SAiD".

Πηγή: http://alef-gr.blogspot.com/

εκλογές στη Βενετία

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά εδώ και δώδεκα χρόνια που δεν διορίστηκα δικαστικός αντιπρόσωπος στις εκλογές (ζήτησα εξαίρεση). Ξύπνησα αργά, πήγαμε με τον σύντροφό μου για ουζάκι και ποικιλία δίπλα στη θάλασσα και το απόγευμα ψήφισα. Μπορεί να είχα πιει ουζάκι, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τι ψήφισα.
Έχω κάνει εκλογές καμιά δεκαπενταριά φορές. Και διακοπές ταυτόχρονα. Στην Αθήνα και στην Καρδίτσα, στην Κρήτη και στη Σύμη, στα Κύθηρα και στη Δράμα, στην Ανάβυσσο και στα Τρίκαλα. Αλλά τις αξέχαστες εκλογές τις έκανα στη Βενετία. Ήταν οι ευρωεκλογές του 1994. Έφτασα μια Τρίτη του Ιουνίου στο Μιλάνο και από εκεί πήρα το αεροπλάνο για Βενετία.
Είχα κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο Giorgione κοντά στο Ριάλτο. Ένα παλάτσο του 15 αιώνα που λειτουργούσε σαν ξενοδοχείο. Μέχρι την Κυριακή είχα άφθονο χρόνο για ατέλειωτες βόλτες στα κανάλια, στην πλατεία του Σαν Μάρκο και στο Παλάτι των Δόγηδων. Χρόνο για καφέ και παγωτό στο ιστορικό «Φλοριάν». Έφτασα μέχρι το νησί Μπουράνο με τις περίφημες δαντέλες και τα σπίτια τα βαμμένα με έντονα χρώματα.
Ξυπνούσα νωρίς το πρωί για να έχω όλη τη μέρα μπροστά μου. Περπατούσα για ώρες, διαβαίνοντας τη μια γέφυρα μετά την άλλη, το ένα κανάλι μετά το άλλο, χαζεύοντας τα μαγαζιά με τα κρύσταλλα μουράνο και τις βενετσιάνικες μάσκες. Δεν μπήκα σε γόνδολα. Μου φάνηκε υπερβολικά ακριβό το εισιτήριο. Το άφησα για την επόμενη φορά, που δεν ήρθε ακόμα.
Οι εκλογές έγιναν το Σάββατο στο ελληνικό προξενείο στη Βενετία. Ένα αρχοντικό του 18ου αιώνα με κολώνες και οροφές με ζωγραφικές παραστάσεις. Την Εφορευτική επιτροπή την αποτελούσαν έλληνες φοιτητές που είχαν φτάσει στο εκλογικό τμήμα πριν από μένα! (Συνήθως την εφορευτική την ψάχνεις με το φανάρι). Υπέροχη ατμόσφαιρα, ευγενικά παιδιά, ανέκδοτα και μπόλικα σάντουίτς (πανίνι). Κάτω από το παράθυρο το κανάλι και οι γόνδολες να περνούν. Μου είπαν ότι όταν τραγουδά ο γονδολιέρης μεταφέρει συνήθως γιαπωνέζους ή αμερικανούς τουρίστες, που πληρώνουν για το τραγούδι.
Και το καλύτερο: επειδή οι ευρωεκλογές στο εξωτερικό γίνονται Σάββατο δεν ακολουθεί καταμέτρηση. Κλείνεις τους φακέλους με όλο το εκλογικό υλικό στο σάκο και τον παραδίδεις στο Εφετείο στην Αθήνα για να γίνει η καταμέτρηση την Κυριακή. Εννοείται ότι επιστρέφεις την Κυριακή το απόγευμα.
Δεν είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Οι φωτογραφίες είναι όλες στη μνήμη μου. Εικόνες και γεύσεις, ήχοι και χρώματα. Η γέφυρα των Στεναγμών και η γέφυρα του Ριάλτο. Το Μεγάλο Κανάλι και η αίθουσα με τα σπαθιά και τις πανοπλίες στο Παλάτι των Δόγηδων. Η έκθεση με έργα του Νταλί και η Βασιλική του Αγίου Μάρκου.

οι Τρώες και η τύχη τους

Τρώες

του Κωνσταντίνου Καβάφη

Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων

ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι

παιρνουμ΄επάνω μας κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.

Ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ΄αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κι΄εξω στεκόμεθα ν΄αγωνισθούμε.

Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται

Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει

κι ολόγυρα απ΄τα τειχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βέβαια. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ΄αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ΄η Εκάβη κλαίνε

ένας αιώνας... μια στιγμή

Το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης
και οι εκδόσεις Κέδρος σάς προσκαλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου της Κανής Καραβά,
Ένας αιώνας… μια στιγμή,
τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου και ώρα 19.00
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Ελένη Γκίκα, δημοσιογράφος
Ζέτα Κουντούρη, συγγραφέας
Ελευθερουδάκης
Πανεπιστημίου 17, 6ος όροφος.

Ένα σπασμένο κάδρο, η λέξη «άβατον» γραμμένη στο μισοτελειωμένο πίνακα, μία επίσκεψη στο ατελιέ και ένας παράξενος επισκέπτης.
Ποιο το μυστικό του κάδρου και ποιος είναι ο παράξενος επισκέπτης;
Ποιος έγραψε τη λέξη «άβατον» στον πίνακα;
Ποιο είναι το μυστικό της οικογένειας Μυλωνά; Τί κρύβει το παρελθόν;
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με στοιχεία ιστορίας και έντονα συναισθήματα σε ένα παιχνίδι εναλλαγής ζωής- θανάτου.

καλό φθινόπωρο

Γκογκέν
Νταλί
Γύζης
Βαν Γκογκ

teachls@art... επειδή η διδασκαλία είναι τέχνη

Πατήστε πάνω στην πρόσκληση. Δεν μπόρεσα να την μεγαλώσω.

Η Έκθεση e-Learning Expo
Ώρες Λειτουργίας Έκθεσης: 10:00 - 19:00
Μετά την πολύ μεγάλη οργανωτική επιτυχία και αθρόα προσέλευση του κοινού διοργανώνεται και φέτος η e-Learning Expo, η κύρια έκθεση για την παρουσίαση προϊόντων και υπηρεσιών ηλεκτρονικής μάθησης (e-Learning) στην Ελλάδα. Το διήμερο 2 & 3 Οκτωβρίου 2010, στο υψηλής αισθητικής και λειτουργικότητας Εκπαιδευτικό Κέντρο Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στη Γλυφάδα θα πραγματοποιηθούν ενδιαφέρουσες τεχνολογικές παρουσιάσεις, ανοιχτές συζητήσεις, επιδείξεις εκπαιδευτικού λογισμικού, προβολή υπηρεσιών ηλεκτρονικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, εκπαιδευτικών παιχνιδιών και εξοπλισμού ηλεκτρονικής μάθησης.
Εκθέτες που δραστηριοποιούνται στη διαρκώς ανερχόμενη αγορά της ηλεκτρονικής μάθησης θα δώσουν το παρών. Δείτε τη λίστα των εκθετών και τα πεπραγμένα της έκθεσης e-Learning Expo 2009 (πάνω από 30 εκθέτες και πλέον των 20 χορηγών και υποστηρικτών).Εκθέτες 2009 Πεπραγμένα 2009
Επισκέπτες - γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, στελέχη κατάρτισης και δια βίου μάθησης, σύμβουλοι εκπαίδευσης, στελέχη ανάπτυξης ανθρωπίνου δυναμικού - θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τις νέες τάσεις της χρήση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών στην εκπαίδευση και κατάρτιση. Σημαντική καινοτομία στη φετινή έκθεση είναι η διοργάνωση τεχνολογικών - επιχειρηματικών συναντήσεων “e-Learning BusinessMatch 2010” σε συνεργασία με το Δίκτυο ΠΡΑΞΗ.
Διαβάστε το Δελτίο Τύπου της έκθεσης.
Διαβάστε Περισσότερα

ο καθρέφτης του ποιητή

A dirge

Rough wind, that moanest loud,

Grief too sad for song;

Wild wind, when sullen cloud

Knells all the night long;

Sad storm whose tears are vain,

Bare woods, whose branches strain,

Deep caves and dreary main,

Wail, for the world’s wrong!

Percy Bysshe Shelley (1792 - 1822)

το είδωλο της Άναμπελ Λι

Μετά τα χρώματα του Βαν Γκογκ, κάτι gothic. Η Marianne Faithfull διαβάζει Edgar Alan Poe με υπόκρουση Μπετόβεν (σονάτα του σεληνόφωτος).

Ο χρωματιστός καθρέφτης του Βίνσεντ

"Νιώθω τρομακτική διαύγεια τις στιγμές που η φύση είναι τόσο όμορφη. Δεν είμαι πια βέβαιος για τον εαυτό μου και οι πίνακες μοιάζουν να έχουν βγει από όνειρο".
'Τώρα, εφόσον έχω δει τον ωκεανό με τα ίδια μου τα μάτια, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι για μένα να μείνω στο νότο και να βιώσω το χρώμα ώστε να το οδηγήσω στα έσχατα όριά του - η Αφρική δεν είναι μακριά".
"Οι πίνακές μου δεν πουλάνε, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτό. Θα έρθει η στιγμή που οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν ότι η αξία τους είναι μεγαλύτερη από εκείνη των χρωμάτων που χρησιμοποίησα για να τους ζωγραφίσω".

ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

ο καθρέφτης και οι Μεγάλοι Θεοί

Μια σειρά από βίντεο με την αναπαράσταση του αρχαιολογικού χώρου της Σαμοθράκης από το Πανεπιστήμιο της Ατλάντα. Εκεί όπου κάποτε λατρεύτηκαν οι Μεγάλοι Θεοί, οι μυστηριώδεις Κάβειροι.

η θάλασσα του καθρέφτη

Μπορεί να μπήκε ο Σεπτέμβρης, αλλά το καλοκαίρι συνεχίζεται. Μπορεί να επιστρέψαμε στη δουλειά, αλλά ζούμε στην Ελλάδα. Ας κάνουμε μερικές βουτιές ακόμα. Νομίζω πως αυτή την απόλαυση δεν μπορεί να μας τη στερήσει κανείς.

Η φωτογραφία είναι από την παραλία του Σίμου στην Ελαφόνησο. Τα νερά έχουν απίστευτο χρώμα και διαύγεια.

ο Νίτσε στον καθρέφτη

Ένα μικρό αφιέρωμα στον Νίτσε, το φιλόσοφο - ποιητή, μέσα από τη γραφίδα του Νίκου Καζαντζάκη. Σήμερα συμπληρώθηκαν 110 χρόνια από το θάνατό του. Ο φιλόσοφος που παρεξηγήθηκε όσο λίγοι, που κατανοήθηκε από πολλούς τόσο λάθος, που βάδισε χωρίς συμβιβασμούς το μοναχικό του δρόμο. Δε θα ξεχάσω την πρώτη δική του φράση που διάβασα στο βιβλίο του με τίτλο "Χαρούμενη Επιστήμη":

Στο σπίτι το δικό μου κατοικώ,

κανέναν δεν μιμήθηκα ποτέ μου

και όλους τους δασκάλους περγελώ

που με τον ίδιο δε γελούν τον εαυτό τους.

Από εκείνη την ημέρα έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας, σύντροφος στα γυμνασιακά και φοιτητικά χρόνια (και όχι μόνο).

Το κείμενο είναι από το TVXS:

http://tvxs.gr/news/unlisted/%CF%86-%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5-%C2%AB%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AC-%CF%83%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9%C2%BB

ο καθρέφτης και η φωτιά

ο καθρέφτης και η νοσταλγία

Feelings come and go - I've never known
Something longs to grow - won't let go
Spirits 'round my head- are whispering
I turn inside instead - of wondering

Deep inside of me - I know there's got to be
A different kind of truth - that sets the spirit free
If I don't wanna know - What's written inside me
How could I see anything - How could I be anything?

Restless minds have searched - long before
The truth will be the same - for evermore
The mightiness of trees - that you can feel
Can give you all you need - just listen still

Here is love and there is pain,
It's all around, it's all the same
There's nothing new that I could tell to you

But still there is the universe
Inside of us that neverbursts
We might not know the meaning yet,
But I am sure we can't reject
The truth that is in everything - that is and has
Been and will be

There is long way to go -
There is a high place to know
There is a world to go through - but there's so much
More to do, until we're home!

Deep inside of me - I know there's got to be
A different kind of truth - that sets the spirit free
If I don't wanna know - What's written inside me
How could I see anything - How could I be anything?

Feelings come and go - I've never known...

Helloween, Longing

ο τοίχος και ο καθρέφτης

I don't need no arms around me
And I dont need no drugs to calm me.
I have seen the writing on the wall.
Don't think I need anything at all.
No! Don't think I'll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all you were all just bricks in the wall.

Pink Floyd, The Wall

τα χελιδόνια μας...

Φέτος έχουμε επισκέπτες στο σπίτι. Ένα ζευγάρι χελιδόνια, που αφού έφτιαξαν τη φωλιά τους, απέκτησαν τρία μικρά που τιτιβίζουν όλη μέρα. Ακόμα δεν τα ανακάλυψε το ΔΝΤ! Άραγε το σπίτι τους θεωρείται αυθαίρετο;

αποστροφή

Ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη από το "Ελεγεία και Σάτιρες", που εκδόθηκε το 1927.

ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα

πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.

Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές

γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.

Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.

Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.

Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν

άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.

Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,

μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,

επίσημα και τελετουργικά,

πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.

Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.

Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,

αύριο παναγίες, όσο προχτές,

ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ένα διάστημα παίζετε το τέρας

με τα τέσσερα πόδια κολλητά.

Τρέχετε και διαβάζετε μετά

τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».

Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,

μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,

ή να βυθομετρούσατε και σεις

με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,

γλοιώδη στόματα υποκριτικά,

ανυποψίαστα, μηδενικά

πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα

το κάτοπτρο και η μυστηριώδης αδελφότητα

Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για μυστικές εταιρείες και συνομωσίες.

Μια τέτοια μυστηριώδης αδελφότητα περιγράφεται και στο μυθιστόρημα ΧΟΥΑΝΙΤΑ της Πόπης Βερνάρδου (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2002). Μια αδελφότητα που θα κάνει τα πάντα για να αποκτήσει το μαγικό κάτοπτρο με την κρυμμένη υπόσχεση που έδωσε πριν από χιλιάδες χρόνια ένας θεός.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο: Η αδελφότητα του θανάτου.

Η συνάντηση αυτή έγινε τελικά μέσα σε σοβαρή ατμόσφαιρα σε μια τεράστια αίθουσα που βρίσκεται στα κατώτατα υπόγεια ενός μεγαλόπρεπου πύργου έξω από το Παρίσι, ο οποίος χρησιμοποιείται σαν ξενοδοχείο με αρκετά τσουχτερές τιμές. Πολύ λίγοι γνωρίζουν για τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα κάποιες νύχτες σκοτεινές στους διαδαλώδεις, υπόγειους διαδρόμους του. Άλλωστε οι εύποροι τουρίστες, οι οποίοι καταλύουν στις ανακαινισμένες σουίτες, απολαμβάνουν τις ανέσεις και την πολυτέλεια που τους παρέχονται απλόχερα, όσο απλόχερη είν’ εξάλλου και η δική τους αντιπαροχή, και δεν αναζητούν πρόσβαση σε χώρους των οποίων ούτως ή άλλως την ύπαρξη αγνοούν. Έχουν υπάρξει, βέβαια, και κάποια ευαίσθητα άτομα που ένιωσαν μια παράξενη απώθηση γι αυτό το μέρος όταν τους φιλοξένησε, χωρίς, όμως, να μπορούν να δώσουν μια λογική εξήγηση γι αυτή την αίσθησή τους και για τούτο το λόγο οι πιο πολλοί προτίμησαν να την κρατήσουν μυστική, μην αντέχοντας την ειρωνεία και την απορία στο βλέμμα των φίλων ή των συντρόφων τους. Ίσως να ’φταιγε η διακόσμηση, ίσως η βαριά επίπλωση ή κάποιο φάντασμα ενός μακρινού κατόχου του πύργου. Μα δεν είχε νόημα ν’ αναζητούν την εξήγηση σε κάτι παράλογο εξ ορισμού και το καλύτερο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να βρουν ένα πρόσχημα για να συντομέψουν την παραμονή τους στο παγερό εκείνο μέρος.
Η υπόγεια μυστική αίθουσα είχε ορθογώνιο σχήμα, η είσοδος σ’ αυτή γινόταν από μια πόρτα ατσάλινη που ήταν καλυμμένη με παράξενα σύμβολα, ανάμεσα στα οποία δέσποζε ένα πλάσμα με τρία κεφάλια. Για να φτάσει κανείς ως εκεί χρειαζόταν να διασχίσει ένα μακρύ υγρό διάδρομο με πολλές διακλαδώσεις, που οδηγούσε σε κάποια δωμάτια - παγίδες για όσους δε γνώριζαν τα μυστικά του. Η αίθουσα περιβαλλόταν από οκτώ μεγάλες κολώνες, που καθώς ανέβαιναν γίνονταν πιο στενές, ενώ οι τοίχοι ήσαν πολύ χοντροί και καλύπτονταν με ασπίδες, σπαθιά και κεφάλια ζώων.
Τεχνητοί δαυλοί, στερεωμένοι στους τοίχους, ανάμεσα στις κολώνες, προσέδιδαν έναν απόκοσμο φωτισμό στο περιβάλλον, ενώ τόνιζαν μ’ αλλόκοτη ένταση τις σκιές. Όλα ήσαν όπως τα είχε δει ο Πατρίκ στο τελευταίο του όνειρο, εκείνο που τον προσκάλεσε και μέχρι εδώ τον καθοδήγησε, και για πρώτη φορά μπορούσε να διαπιστώσει το ρεαλισμό των ονείρων του, αν και ποτέ δεν αμφέβαλε γι αυτό. Ήξερε ποιους θα αντιμετώπιζε εδώ, μα δε φοβόταν, είχε κατάλληλα προετοιμαστεί όλον ετούτο τον καιρό, ώστε με αδημονία πρόσμενε αυτά που θα συνέβαιναν.
Βάδισε προς ένα μεγάλο ορθογώνιο δρύινο τραπέζι στο βάθος της αίθουσας, όπου ήσαν γύρω του συγκεντρωμένα άτομα με μακριά ράσα και με τα πρόσωπα προστατευμένα απ’ τη σκιά της κουκούλας τους. Αυτός που είχε τον τίτλο του Ύπατου Κυρίαρχου - ο Πατρίκ μπορούσε να τον αναγνωρίσει απ’ τα όνειρά του – ήταν ο μόνος που άφηνε να φανεί το πρόσωπό του, έμοιαζε γύρω στα πενήντα, είχε πυκνά γκρίζα μαλλιά και ξεπλυμένα πράσινα μάτια, ενώ μια ουλή χάραζε το δεξί του καλοξυρισμένο μάγουλο. Κάτω απ’ το ράσο ξεπρόβαλαν τα καλογυαλισμένα, μαύρα, λουστρίνια του, κι ο Πατρίκ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να δει την αντανάκλασή του σ’ αυτά. Η επιβλητική φιγούρα πήρε τη θέση της στην κεφαλή του τραπεζιού, βουλιάζοντας στη σκαλιστή, πορφυρένια, βελούδινη πολυθρόνα κι έκανε νόημα στους άλλους να καθίσουν.
Ο Πατρίκ είχε μια νευρικότητα καθώς κάθισε στη θέση που του υπέδειξαν, δεξιά από τον Ύπατο Κυρίαρχο, ο οποίος έριξε μια φευγαλέα ματιά στην κλειστή πόρτα, ακούμπησε μπρος του το εβένινο σκήπτρο που κρατούσε, με τη χρυσή λαβή και το λαμπερό ρουμπίνι, και έλαβε το λόγο. Η φωνή του, βαθιά κι απόμακρη, ήχησε στ’ αυτιά του Πατρίκ σαν αντίλαλος από μέρη απαγορευμένα στον άνθρωπο κι ένιωσε δέος στη σκέψη ότι του είχε επιτραπεί να λάβει μέρος σε τούτη την αλλόκοσμη διαδικασία.
“Αδελφοί, ήρθε επιτέλους η ώρα. Μετά από ατέλειωτα χρόνια φαινομενικής απραξίας θα κάνουμε γι άλλη μια φορά ένα αποφασιστικό βήμα για τη διατήρηση του κόσμου και την επίτευξη των στόχων μας. Ο άνθρωπος είναι ο σκοπός και εμείς η παρακαταθήκη του. Η στιγμή απαιτεί δράση. Άλλωστε η προφητεία είναι σαφής, μεταδόθηκε μέσα απ’ τους αιώνες για να μας θυμίζει και να μη μας επιτρέπει να εφησυχάζουμε. Σε κάποιο σημείο λέει: “Στο τέλος του χρόνου ξυπνά στο νερό,” και πράγματι μόλις άρχισε η εποχή του Υδροχόου. Η Χουανίτα βρίσκεται στην Ελλάδα και πλησίασε ήδη τον Ορφέα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ξέρει και γι αυτό δε μένει καμιά αμφιβολία ότι και ο Ορφέας αργά ή γρήγορα θα θυμηθεί. Καλούμεθα γι άλλη μια φορά να προασπίσουμε τη συνοχή και την πρόοδο του πολιτισμού. Θα πρέπει να ενεργήσουμε διακριτικά και φυσικά δεν πρέπει να τους σκοτώσουμε αμέσως. Άλλωστε θα ξαναγυρίσουν κάποια στιγμή, ενώ τώρα το κάτοπτρο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Βέβαια, πρέπει να τους παρακολουθούμε στενά και να επαγρυπνούμε, ώστε να μην φτάσουν εκεί χωρίς εμάς. Μα αυτό δε θα είναι δύσκολο. Υπάρχει ο Πατρίκ, ο οποίος, όπως ξέρετε, έχει ετοιμαστεί γι αυτή την αποστολή απ’ τη στιγμή της γέννησής του. Υπάρχει αντίρρηση από κανένα σ’ όλα αυτά;”
Ένας άντρας που καθόταν απέναντι από τον Πατρίκ έστρεψε το βλέμμα του προς τη μεριά του Ύπατου Κυρίαρχου κι άρχισε να λέει με μιαν αργή και βαριά φωνή: “Χρειάζεται πολλή προσοχή σ’ αυτό. Ξέρω ότι ο Πατρίκ είναι πολύ ικανός και του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη, αλλά αυτό που θα κάνει εμπεριέχει κινδύνους. Αν συμβεί κάποιο λάθος, αν μας ξεφύγουν, μπορεί να επαναφέρουν τη λειτουργία του κατόπτρου. Και ίσως δεν πρέπει να τους αφήσουμε να φτάσουν ποτέ εκεί· ίσως είναι καλύτερο για όλους μας να πεθάνουν. Όσο το κάτοπτρο είναι κρυμμένο δε βλάπτει κανέναν. Και αν κάποτε επιστρέψουν και ξανασυναντηθούν και ξαναθυμηθούν, μπορούμε…” ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα, “μπορούμε πάλι να τους σκοτώσουμε.”
Ο άντρας έριξε μια βιαστική ματιά στον Πατρίκ, μα εκείνος δεν κατάφερε να διακρίνει τα μάτια, που ήσαν προσεκτικά κρυμμένα πίσω απ’ την αδιαπέραστη κουκούλα. Ύστερα συνέχισε, αν και θα ’λεγε κανείς πως έμοιαζε να μονολογεί: “Θα ήταν θεμιτό να πει κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να βρεθεί πια το κάτοπτρο, όταν συντονισμένες προσπάθειες τόσων αιώνων έχουν αποτύχει. Δεν τον βρήκαμε ποτέ· πώς μπορεί κάποιος να τον βρει τυχαία; Έχουμε εγκαθιδρύσει την εξουσία μας αριστοτεχνικά και τα πάντα είναι με το μέρος μας, όπως ήταν από την αρχή. Ο έλεγχός μας γίνεται ολοένα και πιο απόλυτος, βοηθά σ’ αυτό κι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, και όλα δείχνουν ότι το μέλλον πάλι θα μας ανήκει. Ίσως μια λάθος κίνηση στοιχίσει πολλά στην αδελφότητά μας, ίσως μια μικρή λεπτομέρεια μας βάλει σε κίνδυνο, ίσως δεν πρέπει ν’ αφήσουμε ζωντανούς αυτούς που μπορούν να μας καταστρέψουν. Ξέρω ότι τώρα είναι μια μεγάλη ευκαιρία και μπορεί να μην υπάρξει άλλη. Το έχουμε ετοιμάσει από παλιά αυτό, έχουμε βάλει το μηχανισμό σε λειτουργία πριν από αιώνες, αλλά τότε οι συνθήκες ήσαν διαφορετικές, έχουν πλέον αλλάξει τα πάντα, μπορούμε αν θέλουμε να το ξανασκεφτούμε. Κι ύστερα…” φαινόταν να διστάζει, κοίταξε γύρω του ανήσυχα, έπαιξε αμήχανα με την άκρη του ράσου του, μα τελικά ολοκλήρωσε τη σκέψη του.
“Δε θέλω να με παρεξηγήσετε, θέλω μόνο το καλύτερο για την αδελφότητα, ίσως να ’ναι ψέματα όλ’ αυτά, μα λένε πως αν κοιτάξεις μέσα στον καθρέφτη παύει ετούτος ο κόσμος να έχει σημασία, αλλάζεις ριζικά, σειρήνες σε καλούν σ’ άγνωστα μέρη, οι επιθυμίες σου δεν είναι πια οι ίδιες. Αν κοιτάξουμε μέσα του και μας παρασύρει και μας αναγκάσει να σταματήσουμε το έργο μας; Αν πάψουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε; Υπάρχει συμφορά χειρότερη απ’ αυτή;”
Σταύρωσε τα χέρια του κι έσκυψε το κεφάλι περιμένοντας απάντηση. Έδειχνε φοβισμένος, λες κι όσα είχε πει μπορούσαν να εξαπολύσουν τους δαίμονες της κόλασης στο κατόπι του. Ο Πατρίκ κοίταξε ανήσυχος τον Ύπατο Κυρίαρχο και κείνος μίλησε πάλι και τούτη τη φορά η φωνή του ερχόταν από ακόμα πιο μεγάλα βάθη, γεμάτα απόηχους από μέρη αβάσταχτα για τ’ ανθρώπινα μάτια: “Θα πρέπει να καταλάβετε όλοι ότι όσο το κάτοπτρο υπάρχει εκεί έξω, ακόμα κι αν δε βρεθεί ποτέ, δε θα παύει να αντιπροσωπεύει ένα δυνητικό πρόβλημα και να ρίχνει πάνω μας τη σκιά του. Κι ύστερα ποιος μας εξασφαλίζει ότι θα μένει πάντα κρυμμένο; Η παρουσία του και μόνο κάπου, σ’ ένα άγνωστο σημείο τούτου του πλανήτη, κατέστησε αναγκαίο το σχέδιο που εκπονήθηκε πριν δυο χιλιάδες χρόνια περίπου και θα ’ταν ασέβεια και ανοησία να μην προχωρήσουμε τώρα που φτάσαμε στην τελική ευθεία.”
Χάιδεψε με τα μακριά σκελετωμένα του δάχτυλα το ρουμπίνι του σκήπτρου του, οι κόκκινες ανταύγειες αύξησαν την έντασή τους κι ο Ύπατος Κυρίαρχος συνέχισε με αργή, αυστηρή φωνή, καρφώνοντας τα μάτια του στον άντρα που είχε την αναίδεια να διαφωνήσει με την πρότασή του: “Δε νομίζω ότι χρειάζεται να τονίσω ότι η κατοχή του κατόπτρου θ’ αποτελέσει μεγάλη βοήθεια για μας, γιατί θα βρούμε τρόπο να τον χρησιμοποιήσουμε προς το συμφέρον μας και θα τονώσει τη δύναμη και το ηθικό μας. Μπορεί η παρουσία του κι ο αντικατοπτρισμός του να επηρεάζει τους κοινούς ανθρώπους, άλλωστε γι αυτό θα εμποδίσουμε να το αντικρίσουν. Μα πιστεύει κάποιος από σας πως είναι δυνατόν ν’ αλλάξει τους στόχους και τα ιδανικά μας, ν’ αλλοιώσει αυτά για τα οποία αιώνια αγωνιζόμαστε; Εμείς ξέρουμε καλά ποιοι είμαστε και τι θέλουμε και κανένα κάτοπτρο δεν μπορεί να τ’ αλλάξει αυτό. Κι αν επιχειρήσουμε να τους σκοτώσουμε πριν το πάρουμε, θα μπορούσε να πάει κάτι στραβά ή ίσως να προλάβουν να μιλήσουν σε κάποιον. Άλλωστε, για ποιον άλλο λόγο τους αφήναμε να ξαναγυρνούν κάθε φορά εδώ, παρά γιατί προσμέναμε την εποχή που θα θυμόντουσαν και θα έψαχναν για το κάτοπτρο; Σκεφτείτε πως κάποτε οι δικοί μας προσπάθησαν να το αποκτήσουν με την καταστροφή των ιερών της Ελευσίνας, κι όμως, ο τελευταίος ιεροφάντης κατάφερε να τους ξεγελάσει λίγο πριν ξεψυχήσει. Δεν πιστεύετε ότι ήρθε πια η ώρα;”

ένας αιώνας... μια στιγμή

ο καθρέφτης έσπασε

Σε μια στιγμή απροσεξίας, ίσως θυμού, ίσως περιέργειας (δε θυμάμαι) έσπασα τον καθρέφτη. Περνώντας στην άλλη πλευρά δε βρήκα τίποτα, μόνο κενό. Και αποφάσισα να χτίσω πάνω του. Έτσι πέρασα στο επόμενο ιστολόγιο (http://www.spasmenos-kathreftis.blogspot.com/).

(Η εικόνα είναι από τη διεύθυνση: http://www.theneverendingshelf.com/2009/10/beyond-looking-glass-guide-to-survival.html).

ο καθρέφτης της οργής

Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού (άρθρο 22 του Ελληνικού Συντάγματος)

ο καθρέφτης της πρωτομαγιάς

Θα μπορούσα να το ανεβάσω σε ένα πολιτικό ιστολόγιο, γιατί ίσως τέτοιες σκέψεις είναι παράταιρες με το ύφος τούτου του καθρέφτη. Αλλά μετά σκέφτηκα για ποιο λόγο; Υπάρχουν σκέψεις παράταιρες για ένα καθρέφτη; Ο καθρέφτης αποκαλύπτει πολλές πραγματικότητες και μπορεί να αλλάξει είδωλα ανάλογα με τη στιγμή. Δεν υπάρχουν όρια ή περιορισμοί στον καθρέφτη. Όπως δεν υπάρχουν όρια ούτε περιορισμοί στη σκέψη. Αλλά ας πάμε στο θέμα:

Αυτή την πρωτομαγιά η Αλίκη δε θα ασχοληθεί με τα λουλούδια. Την έχει στοιχειώσει το ελληνικό σύνταγμα και η απίστευτη και απροκάλυπτη παραβίασή του από την «κυβέρνηση» (που απ’ ό,τι φαίνεται μόνο κατ’ όνομα είναι κυβέρνηση). Μπορεί το Σύνταγμα να χρειάζεται αναθεώρηση σε κάποια άρθρα (όχι βέβαια για κατάργηση βασικών δικαιωμάτων, όπως επιθυμούν οι λίγοι) αλλά δεν παύει να είναι ο καταστατικός χάρτης της χώρας. Και τον έχουν κάνει κουρελόχαρτο. Και έχουμε δυο υπουργούς συνταγματολόγους!
Βρείτε το Σύνταγμα, δεν είναι δύσκολο. Κατεβάστε το από το διαδίκτυο. Κάντε το κουίζ: πόσα άρθρα παραβιάστηκαν σήμερα; Χτες; Τον προηγούμενο χρόνο;
Ρίξτε μια ματιά στο τελευταίο άρθρο: Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Βεβαίως αυτό αφορά κυρίως την περίπτωση πραξικοπήματος, αλλά δεν έχουμε ήδη μια ιδιότυπη κατοχή η οποία εγκαθιδρύθηκε με τη συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος και όπως φαίνεται θα διερυνθεί η συναίνεση με άλλα δυο κόμματα; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι η κυβέρνηση είχε τη νομιμοποίηση και τη λαϊκή εντολή να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο ΔΝΤ και την ΕΕ;
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα οδηγούν σε βαθιά ύφεση και αύξηση του ελλείμματος. Οι μειώσεις μισθών στην Ιρλανδία αύξησαν το έλλειμμα από 7% σε 14,3% (ναι μας πέρασε η Ιρλανδία) μέσα σε ένα χρόνο! Όταν χρεώνεται η ήδη υπερχρεωμένη χώρα μας με ένα ακόμα υπέρογκο δάνειο (120.000.000 ευρώ ή παραπάνω) που πρέπει να εξοφληθεί σε 3 χρόνια και αυτό προστίθεται στο ήδη δυσθεώρητο χρέος της χώρας, δε χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να φτάσεις στο απλό συμπέρασμα ότι κάποια στιγμή θα γίνει παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση χρέους. Μόνο που τότε οι πολίτες της χώρας θα έχουν φτάσει στην εξαθλίωση (αν επιτρέψουμε να μας οδηγήσουν εκεί) και τη διαπραγμάτευση θα την κάνουν οι ξένοι επιτηρητές. Πάντα προς το συμφέρον των «καλών ανθρώπων» που θα πάρουν σε αντάλλαγμα όλους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους μας.
Καταργούνται εργασιακά δικαιώματα για τα οποία δόθηκαν αιματηροί αγώνες, οδηγούμαστε σε ένα εργασιακό μεσαίωνα με τη δικαιολογία της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του ελλείμματος. Αυτό θυμίζει τους βομβαρδισμούς που κάνουν οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την ειρήνη και την ασφάλεια! Σε τσακίζουμε και δε διαμαρτύρεσαι όταν αρχίσουμε να ξεπουλάμε τη χώρα.
Δεν έχει λοιπόν νόημα να ψάχνουμε για δικαιολογίες σε όσα γίνονται. Η μόνη λογική είναι να αποδεχτούμε τον παραλογισμό τους και να αντισταθούμε. Δε θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν να μας δουλεύουν.
Να γιατί είχε δίκιο ο Αλαβάνος (γι αυτό αντέδρασαν τόσο πολύ στη δήλωσή του) όταν είπε ότι πρέπει να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομικών. Ίσως να έρθει η στιγμή που θα δικαστούν και αυτοί και οι προηγούμενοι για τα εγκλήματά τους. Και δε θέλουμε να την κοπανήσουν με ελικόπτερο.

ο καθρέφτης της παραπλάνησης

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,

ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

(Ο Καρυωτάκης πάντα επίκαιρος. Το θέμα είναι να καταστήσουμε όλες αυτές τις θλιβερές μαριονέτες ανεπίκαιρες)

ο χορός της Κοιμωμένης

Ταξίδεψε στους τόπους της Ανατολής, όπως τους φανταζόταν πάντα όταν άκουγε τα παραμύθια της γιαγιάς της, και γνώρισε ανθρώπους που ζούσαν σε δυσπρόσιτα βουνά. Της είπαν ιστορίες και της έμαθαν πράγματα ξεχασμένα εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Της δίδαξαν πως η ζωή μπορεί να πάρει πολλές μορφές και όλες έχουν την ίδια αξία στο μεγάλο καμβά της δημιουργίας. Και ένας σοφός, που γνώρισε στο παζάρι μιας μικρής πόλης της Ινδίας, της είπε πως όλοι οι άνθρωποι κοιμούνται, μόνο που δεν το ξέρουν. «Ονειρεύονται πως υπάρχουν σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο», της είπε, «και μοχθούν και ταλαιπωρούνται προσπαθώντας να επιβιώσουν, ξεχνώντας πώς είναι να ζει κανείς. Καμιά φορά, σπάνια, υπάρχουν κάποιοι που ξυπνούν απ’ το βαθύ τους ύπνο, κοιτούν γύρω τους και αναρωτιούνται τι έκαναν τόσα χρόνια μέσα σ’ αυτή την παντομίμα».

Τα λόγια του σοφού στριφογύριζαν στο νου της κοιμισμένης κόρης όταν βρέθηκε στα όνειρα ενός έφηβου που έδειχνε δυστυχισμένος και της θύμισε τους δικούς της περιορισμούς στο σπίτι της λίμνης κι αποφάσισε να τον βοηθήσει. Κι εκείνος βρήκε διέξοδο στη ζωγραφική και η Ιζομπέλ χαιρόταν, γιατί είχε καταλάβει πως ο νεαρός ένιωθε την παρουσία της και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη συντροφιά της έβρισκε σε κάθε πίνακά του χώρο για τη μορφή της. Ο έφηβος μεγάλωσε κι έγινε άντρας και η Ιζομπέλ συνέχισε να μπαίνει στα όνειρά του και κάποιες φορές μπορούσε να επικοινωνεί μαζί του ακόμα κι όταν εκείνος δεν κοιμόταν. Της άρεσε αυτή η ελευθερία κίνησης του πνεύματος, που αντιστάθμιζε την αδυναμία του σώματος.
Κι άρχισε κι αυτή να ονειρεύεται τον άντρα με πολλές ταυτότητες. Τον έβλεπε να περιφέρεται σε αρχαίες πολιτείες ντυμένος πολεμιστής, ή σαν σοφό γέρο ν’ αναζητά το ελιξήριο της νεότητας στο υπόγειο εργαστήρι του ανάμεσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες και παράξενους φούρνους. Κι άλλοτε ήταν ένας μάγος που την είχε φυλακισμένη στον πύργο του και άπλωνε στα πόδια της βραχιόλια και περιδέραια με πολύτιμους λίθους για να κερδίσει την αγάπη της κι άλλοτε ένας ψαράς που της πρόσφερε όστρακα, που έκλειναν μέσα τους σπάνια μαργαριτάρια. Και κάποτε ήταν απλώς ο Οδυσσέας που ζωγράφιζε πυρετωδώς προσπαθώντας να περάσει μέσα απ’ τον καμβά και τα εκτυφλωτικά χρώματα στο χείλος του γκρεμού, απ’ όπου θα έπεφτε στη θάλασσα που δεν υπήρξε ποτέ στο γνωστό κόσμο. Κι έχοντας κλείσει τη μορφή του άντρα στο νου της, αναδιπλώθηκε γύρω του κι εκεί στον άχρονο χώρο ταξίδευε στον ωκεανό των αισθήσεων όλων των ζωντανών πλασμάτων, χορεύοντας ανάμεσα στα λουλούδια που τραγουδούν, τους φλογερούς ανέμους και τους χρωματιστούς ουρανούς.

{Απόσπασμα από το διήγημα: "Ο Χορός της Κοιμωμένης" από τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Dejavu" της Πόπης Βερνάρδου (εκδόσεις ΥΦΟΣ, 2009)}.

χρόνια πολλά μέσα απ' τον καθρέφτη....

Καλή Ανάσταση! Ειδικά ανάσταση σκέψης, ιδεών και μαχητικότητας.
Και μην ξεχνάτε: τα αυγά έχουν πολλές χρήσεις (ειδικά σε συνδυασμό με ντομάτες και γιαούρτια).
Εγώ βρήκα αυτό το "αυγό" στο: http://wordsmith.org/words/

Βέβαια δεν είναι για τσούγκρισμα. Και στον Humpty Dumpty δεν αρέσει καθόλου να του λένε ότι μοιάζει με αυγό. Ακολουθεί μια μικρή συνομιλία του με την Αλίκη:

"When I use a word," Humpty Dumpty said in a rather a scornful tone, "it means just what I choose it to mean – neither more nor less."
"The question is," said Alice, "whether you can make words mean so many different things."
"The question is," said Humpty Dumpty, "which is to be master – that's all."

το είδωλο του τελευταίου άρθρου

Το τελευταίο κόλλημα της Αλίκης (εκτός από τα μανιτάρια) ήταν το Ελληνικό Σύνταγμα. Διάβαζε ξανά και ξανά τα άρθρα του, κυρίως τα πρώτα και εκείνο το αινιγματικό τελευταίο και αναρωτιόταν τι άλλο έπρεπε να συμβεί για να αποφασίσουν οι κάτοικοι της Ελλάδας να κάνουν κάτι για την κατάστασή τους. Μια ακραία λύση θα ήταν να καταργήσουν εντελώς το Σύνταγμα. Τουλάχιστον έτσι δε θα υπήρχε λόγος να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Και δε θα υπήρχε κανένας λόγος διαμαρτυρίας για τυχόν μερική ή ολική απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας. Όμως, όπως φαίνεται, είχαν αποφασίσει να το διατηρήσουν σε ισχύ. Σ' αυτή την περίπτωση δε θα έπρεπε να το υπερασπιστούν απέναντι σε κάθε προσπάθεια καταστρατήγησής του; Έτσι δεν έλεγε εκείνο το άκρως ενδιαφέρον τελευταίο άρθρο; Άλλωστε η χώρα έχει άφθονες ντομάτες, γιαούρτια, πέτρες, μπουκάλια και άλλα αγαθά. Έχει βέβαια και καναπέδες και δυστυχώς τηλεοράσεις που η Αλίκη ανακάλυψε πως διαθέτουν μια μαγική δύναμη να καθηλώνουν όσους στρέφουν τα μάτια στις οθόνες τους.
Μάσησε αργά ένα μανιτάρι και αποφάσισε να κάνει μια επίσκεψη στη Δούκισσα. Ίσως εκείνη είχε κάποια ιδέα για το πρόβλημά της.

το είδωλο του Συντάγματος

Η Αλίκη βρήκε ένα αντίγραφο του Ελληνικού Συντάγματος και ξεχώρισε αποσπάσματα από τρία άρθρα (τα δυο πρώτα και το τελευταίο): "Άρθρο 1... Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Άρθρο 2. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Άρθρο 120 (και τελευταίο): ... Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων... Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία".
Επειδή είχε δει τι συνέβαινε στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας είχαν ακολουθήσει το Λευκό Κουνέλι στην κουνελότρυπα, έκαναν παρέα με τον Τρελό Καπελά και τον Μαρτιάτικο Λαγό, έπιναν διάφορα καταπότια και προσπαθούσαν να αποφύγουν τη Βασίλισσα που είχε δώσει διαταγή να τους πάρουν το κεφάλι. Δεν ήξερε πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να καταλάβουν πως απέναντί τους είχαν τραπουλόχαρτα που ένα δυνατό φύσημα του αέρα τα σκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

η παρουσίαση των τριών στο ΕΝΑΣΤΡΟΝ

Η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας σάς προσκαλεί
την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010 στις 7:00 μ.μ. στο
Καφε-Βιβλιοπωλείο ΕΝΑΣΤΡΟΝ,
Σόλωνος 101 - τηλ. 210 38 28 139,
στην παρουσίαση του συγγραφικού (και όχι μόνο) έργου των μελών της :

Δημήτρη Βανέλλη, Πόπης Βερνάρδου και Βάσως Χρήστου.

Θα μιλήσουν : για το συνολικό έργο του Δημήτρη Βανέλλη : Αντωνία Κατσαβού, Συντάκτρια περιοδικού "Φανταστικά Χρονικά"Σπύρος Δερβενιώτης, Δημιουργός Κόμικςγια το έργο της Πόπης Βερνάρδου "Deja Vu" :Εμμανουήλ Μανωλάς, ΣυγγραφέαςΣτέλιος Ροδαρέλης, Καθηγητής Τμημ. Θεατρολογίας Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
για το έργο της Βάσως Χρήστου "Τριλογία των Λαξευτών" : Καίτη Καραγεώργη, Πρόεδρος της Λέσχης Φίλων Τόλκιν.

χιονισμένος καθρέφτης

Να και μια άσπρη μέρα! Πεντέλη: Λευκό πάνω στα καμμένα.

ο βουκολικός καθρέφτης

Σήμερα το πρωί αντίκρισα αυτή τη βουκολική εικόνα μπροστά στο σπίτι μου. Τη Γκόλφω και τον Τάσο δεν τους είδα.
Ύστερα έφυγα για τη δουλειά μου στην πλατεία Βάθης.

καλή χρονιά...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2010 με έντονα χρώματα να πλημμυρίζουν τη ζωή μας. Πολλά βιβλία, πολλές ιδέες, πολύ από όλα τα καλά.