Κώστας Σαμαράς: "ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ"

απόδραση από τον παραμορφωτικό
καθρέφτη της κοινωνίας

Αυτό το καλοκαίρι διαβάζω βιβλία φίλων. Έτσι χθες τελείωσα το «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ» του Κώστα Σαμαρά. Είναι καινούργια έκδοση από τον ΚΕΔΡΟ (η πρώτη έκδοση ήταν από το ΟΞΥ το 1999), στην οποία περιλαμβάνεται και μια συνέντευξη του συγγραφέα στο Σταύρο Θεοδωράκη. Ο Κώστας έγινε «θρύλος» στον κόσμο της φυλακής αλλά και του περιθωρίου για τις ληστείες του και τις θεαματικές του αποδράσεις (πέντε αποδράσεις και πέντε απόπειρες). Ξεκίνησε με ποινή πέντε ετών και τα έφτασε (με τις συγχωνεύσεις) είκοσι πέντε. Από το 2004 βρίσκεται έξω με αναστολή έχοντας εκτίσει καθαρά δεκαέξι χρόνια ποινής ανάμεσα στις αποδράσεις. Πάνω απ’ όλα όμως ο Κώστας είναι καλλιτέχνης (εντάξει, έβαλε και λίγη τέχνη στην παρανομία. Μεταξύ των άλλων έφτιαχνε εξαιρετικά ψεύτικα όπλα). Ζωγραφίζει, ασχολείται με την ξυλογλυπτική, γράφει, παίζει ντραμς.
Ο Κώστας Σαμαράς πήρε δύο χρηματικά βραβεία όσο ήταν στη φυλακή. Πρόκειται για το Πρώτο Βραβείο Διηγήματος και το Πρώτο Βραβείο Ζωγραφικής στον Α' Πανελλήνιο Λογοτεχνικό & Εικαστικό Διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχαν φυλακισμένοι και διοργανώθηκε από το "Ε.ΚΕ.ΒΙ" (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) και το λογοτεχνικό Περιοδικό "ΥΦΟΣ". Κάθε βραβείο συνοδευόταν από 300.000 δραχμές και το αστείο είναι ότι τη χορηγία αυτή την είχε δώσει η Εθνική Τράπεζα - την οποία ο Σαμαράς είχε κάποτε «ξαλαφρώσει» από πολλά εκατομμύρια στη μεγάλη ληστεία στο υποκατάστημα της Καλαμπάκας.
Ο Σαμαράς λέει για το «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ»: «O λόγος που έγραψα το βιβλίο είναι ότι αποφάσισα κάποια στιγμή να σταματήσω τις αποδράσεις και να βγω από τη φυλακή κανονικά. Τέτοια στροφή δεν γίνεται όμως εύκολα. Το να γράψω το βιβλίο ήταν ο καλύτερος τρόπος να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο και να σταματήσω να σκέφτομαι την απόδραση». Το βιβλίο διαβάζεται σαν αστυνομική περιπέτεια με σκηνές δράσης αλλά και έρωτα, που δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να «δει» μέσα από τα μάτια ενός παράνομου, να γνωρίσει τις άθλιες και τριτοκοσμικές συνθήκες των ελληνικών φυλακών και των τμημάτων Μεταγωγών, να αντιληφθεί πως ο φυλακισμένος μπορεί εύκολα να μπει σ’ ένα φαύλο κύκλο που τον οδηγεί συνεχώς σε νέες παρανομίες. Γράφει ο Σαμαράς στον πρόλογο: «Το βιβλίο αυτό είναι η γραπτή μεταφορά παράνομης δράσης και οδυνηρών εμπειριών που ζητούσαν πιεστικά διέξοδο με ζητούμενο την ψυχική ισορροπία μέσα σ’ ένα ασφυκτικό και επικίνδυνο περιβάλλον».

η τούρτα πίσω από τον καθρέφτη

Σήμερα έχω γενέθλια κι έτσι μπορείτε να πάρετε ένα κομμάτι από την τούρτα μου. Θα τη βρείτε πίσω από τον καθρέφτη. Βέβαια μπορεί μετά να συναντήσετε το Άσπρο Κουνέλι, την Κόκκινη Βασίλισσα ή τη Γαλάζια Κάμπια που καπνίζει ναργιλέ. Ακόμα υπάρχει περίπτωση να αλλάξετε μέγεθος ή να πιάσετε συζήτηση με λουλούδια. Γι αυτό μετά τη χρήση μην οδηγείτε και μη χειρίζεστε μηχανήματα.

τα είδωλα του ποιητή

Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση, ο φίλος Δημήτρης Φύσσας παρουσίασε τον Ιούνιο το βιβλίο του «Οι Αστικοί Χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους – Ποιήματα 1978-2002» στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος» και στη συνέχεια χάρισε από ένα αντίτυπο στους παρευρισκόμενους.
Ο Δημήτρης Φύσσας είναι περισσότερο γνωστός για τα πεζά του, κυρίως για το συγκλονιστικό μυθιστόρημα «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος», το οποίο στηρίζεται στην υπόθεση ότι η Ελλάδα έγινε κομμουνιστική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, αντί για τις ΗΠΑ, κυριαρχεί στη ζωή μας η Σοβιετική Ένωση. Το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο, γραμμένο με αμεσότητα και βασισμένο σε πρόσωπα και πράγματα που είναι ή θα μπορούσαν να είναι πραγματικά. Ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας στο οποίο σημαντική θέση κατέχουν τα (απαγορευμένα στην υποθετική κομμουνιστική Ελλάδα) ρεμπέτικα τραγούδια και αφιερωμένο, μεταξύ των άλλων, στον Κώστα Καραγιώργη, ηγέτη της αντίστασης στη Θεσσαλία κατά την κατοχή, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, διευθυντή του Ριζοσπάστη και κορυφαίο δημοσιογράφο. Την τραγική ιστορία του παρακολουθούμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Σκοτεινή και ρεαλιστική η ιστορία που μας αφηγείται ο Δ. Φύσσας αφήνει στον αναγνώστη μια πικρή γεύση που μένει για καιρό μετά το κλείσιμο του βιβλίου και απαλύνεται ίσως από το γεγονός ότι οι ήρωες - η φοιτήτρια Λαοκρατία Σερβίδου, ο ηχολήπτης Βαγγέλης Βάγγερ και ο Μελέτης Γερακιώτης, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ -επιλέγουν να πολεμήσουν τους φόβους τους για να διατηρήσουν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά τους.
Επανέρχομαι όμως στη συλλογή με τίτλο «Οι Αστικοί Χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους», στην οποία ο Δημήτρης περιέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της ποιητικής παραγωγής μιας 35ετίας. Ο συγγραφέας γνωρίζοντας καλά ότι η ποίηση δεν «πουλάει» στη χώρα μας, έκανε το κέφι του και χάρισε αυτή την προσεγμένη έκδοση στους γνωστούς και τους φίλους. Αυτές τις μέρες διαβάζω ποιήματα του Δημήτρη που αναφέρονται στην ποίηση, στην πολιτική, στον έρωτα, στο ρεμπέτικο, στις γειτονιές της Αθήνας. Εδώ αντιγράφω το ποίημα με τίτλο "Η ΑΙΤΙΑ":

Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων
Ώστε να γίνεται ποιητής (κι) ο κάθε αναγνώστης
Ώστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος
Αφ’ εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή
Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται
Αν και μια λέξη μόνο – Τι λέω; μια παρένθεση, ένα κόμμα –
Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων
Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών
Και για το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.

Για περισσότερη ποίηση του Δημήτρη Φύσσα στην ιστοσελίδα του: www.dimitrisfyssas.gr

η Αλίκη επέστρεψε στον καθρέφτη και χαίρει άκρας υγείας

Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και υπακούει στους κανόνες του χάους, μου εμφανίστηκε κατακαλόκαιρα ένα πρόβλημα υγείας που απαιτούσε χειρουργείο. Ο γιατρός μου χειρουργεί σε μια ακριβή ιδιωτική κλινική, αλλά επειδή το γιατρό μας τον θέλουμε για τα σοβαρά και όχι για τις απλές εξετάσεις αποφάσισα να δώσω το ποσό που μου ζητήθηκε (μέρος του το δανείστηκα) και πήρα τηλέφωνο στο Ταμείο μου για να ρωτήσω τι ποσό μου καλύπτει. Μου απάντησαν (και το επιβεβαίωσα μετά στη σχετική ιστοσελίδα του Ταμείου) ότι θα πάρω περίπου 120 ευρώ για κάθε μέρα παραμονής (ευτυχώς έμεινα μόνο μια μέρα μέσα), αλλά επειδή δεν πήγαινα σε δημόσιο ή σε συμβεβλημένο νοσοκομείο δεν μου έδιναν χρήματα ούτε για την επέμβαση ούτε για το γιατρό. Και ρωτάω το απλό: εντάξει, δε θέλουν να πληρώσουν το μη συμβεβλημένο νοσοκομείο, δεν έκαναν μαζί του σύμβαση γιατί ίσως τούς ήταν ασύμφορη (άσχετα βέβαια από τον πακτωλό χρημάτων που εισπράττουν αναγκαστικά από τους ασφαλισμένους. Αλήθεια τι έγινε η υπόθεση με τα εκατομμύρια που φαγώθηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία;). Δε θα μπορούσαν τουλάχιστον να με καλύψουν με το ποσό που θα με κάλυπταν αν πήγαινα σε συμβεβλημένο νοσοκομείο; Δε ζητάω ούτε ευρώ παραπάνω, αλλά τι να πω γι αυτό τον εμπαιγμό; Πλήρωνέ μας κάθε χρόνο για να μη σε καλύπτουμε όταν μας χρειαστείς.
Έτσι προτίμησα την «πολυτέλεια» του ιδιωτικού (λόγω του γιατρού, φυσικά) και όλα πήγαν καλά. Δεν ένιωσα ότι ήμουν σε νοσοκομείο, από τη στιγμή που μπήκα μέσα δε χρειάστηκε να ασχοληθώ με τίποτα, να ψάξω από το ένα γραφείο στο άλλο, να περιμένω σε ουρές. Δεν κάνω διαφήμιση της ιδιωτικής κλινικής. Απλά το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι και τα δημόσια και να έχει ο καθένας πρόσβαση στο νοσοκομείο που θέλει, καθώς και το αυτονόητο δικαίωμα να επιλέγει το γιατρό που θα τον χειρουργήσει. Έχουμε συμβιβαστεί τόσο πολύ με τον παραλογισμό του κράτους και την εκμετάλλευση της ανάγκης που πράγματα αυτονόητα μάς φαίνονται πολυτέλειες. Υπήρξαν κάποιοι που μου είπαν ότι η ίδια επέμβαση γίνεται και σε δημόσιο νοσοκομείο. Δηλαδή τόσο φυσιολογικό πια θεωρείται να επιλέγει το κράτος ή το Ταμείο το γιατρό σου; Γιατί τότε εγώ δεν μπορώ να επιλέξω να μην πληρώνω το Ταμείο μου; Και γιατί κάποιοι μπορούν να επιλέξουν να «παίζουν» με τα λεφτά των ασφαλιστικών Ταμείων, δηλαδή με τα δικά μας λεφτά;
Εντάξει, δεν το παίζω χαζή, η απάντηση λέγεται ιδιωτική ασφάλιση. Εκεί είναι τα λεφτά, εκεί σπρώχνουν τον κόσμο (ακόμα περισσότερο μετά τις «φοβερές» μεταρρυθμίσεις που έκαναν στο ασφαλιστικό). Έχω λάβει κάποια τηλέφωνα από ευγενικούς ασφαλιστές γνωστών ασφαλιστικών που μου πρότειναν να κάνω επέκταση της ασφάλισης που μου παρέχει το Ταμείο μου για να έχω καλύτερη κάλυψη. Αρνιόμουνα κάθε φορά, το θεωρώ κοροϊδία να έχω πληρώσει τόσα χρόνια πολλές χιλιάδες ευρώ υποχρεωτικά στο Ταμείο Προνοίας (;;;) και να πρέπει να πληρώνω επιπλέον και σε ιδιωτικές εταιρείες. Σκέφτομαι όμως ότι ίσως έκανα λάθος, αφού τη μοναδική φορά που χρειάστηκα ένα σεβαστό ποσό για εγχείριση το Ταμείο μου δήλωσε ότι δε με καλύπτει.