το είδωλο στον καθρέφτη

Ξεκίνησε σαν παιχνίδι και ελπίζω έτσι να συνεχίσει. Μια ευκαιρία για σκόρπιες σκέψεις, ιδέες, σχέδια. Η Αλίκη, μπρος και πίσω από τον καθρέφτη, να ονειρεύεται σκοτεινά παραμύθια, να κοιτά εξεταστικά το είδωλό της, να αναρωτιέται για την αλήθεια της αντανάκλασης, να μεταμορφώνεται σε όποιο πλάσμα επιθυμεί, να παρακολουθεί τις μορφές να ρευστοποιούνται και να αλλάζουν, να αμφιβάλει για τη συνοχή και τη λογική, να βλέπει πως κάθε τι σχετίζεται με κάθε τι άλλο, να παίζει με τους περιορισμούς, να γκρεμίζει τα σύνορα, να βλέπει τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο να αλληλοκαλύπτονται και τα όρια να συγχέονται.
Και το ερώτημα μένει: Ποιος δημιουργεί τον κόσμο; Μήπως ο κόσμος βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο και προβάλλεται σε ό,τι ονομάζουμε έξω; Κι αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν υπάρχει κάποιο αληθινό σύμπαν, αλλά πως ίσως οι άνθρωποι κατασκευάζουν μοντέλα του σύμπαντος, τα αναπαράγουν και τα βλέπουν. Όχι πως υπάρχει ένα σωστό μοντέλο πραγματικότητας ή μια αλήθεια. Ίσως η αλήθεια και η γνώση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο δημιουργός του κόσμου. Ακόμα και οι θεοί από αυτόν εξαρτώνται.

μέσα από τον καθρέφτη

«Αν υπάρχεις αυτή τη στιγμή, αυτό – πρέπει να ξέρεις – το χρωστάς στο Βασιλιά που σε ονειρεύεται!» είπε στην Αλίκη ο Τουίντλντης.
«Κι αν έκανε πως ξυπνούσε ο Βασιλιάς, θα χανόσουνα την ίδια στιγμή – θα έσβηνες σαν το κερί!» είπε ο Τουίντλντουμ.
«Αυτό θα ήταν τρομερό!» είπε τρομαγμένη η Αλίκη. «Καλά, αν εγώ χρωστάω τη ζωή μου στο Βασιλιά που με ονειρεύεται, εσείς σε ποιον τη χρωστάτε;»
«Σ’ αυτόν κι εμείς, όπως κι εσύ!» φώναξε ο Τουίντλντουμ.
«Σ’ αυτόν κι εμείς, όπως κι εσύ!» φώναξε και ο αδελφός του.

"Μέσα από τον καθρέφτη", του Lewis Carroll