Η Αλίκη περιπλανιόταν στον κόσμο του καθρέφτη, όταν χωρίς να το καταλάβει γλίστρησε και πέρασε σ’ ένα λαβύρινθο με παραμορφωτικούς καθρέφτες και πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις. Κι εκεί, χωρίς καν να θυμάται πώς, βρέθηκε διορισμένη στο δημόσιο. Η θέση ήταν καλή. Ανάλογη με τα προσόντα της. Ταλαντεύτηκε λίγο στην αρχή, σκέφτηκε τα όνειρα για το μέλλον της, αλλά ανασήκωσε τους ώμους και είπε πως θα ήταν προσωρινή αυτή η κατάσταση και γρήγορα θα έβρισκε κάτι καλύτερο. Πέρασαν μήνες και χρόνια, η Αλίκη συνήθιζε, όλα ήταν κάπως ανέμελα και το εργασιακό περιβάλλον αρκετά καλό. Είχε ξεχαστεί μέσα στον λαβύρινθο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, μάλιστα ξέχασε ολότελα και πού βρισκόταν η έξοδος. Έτσι άργησε να καταλάβει πως αυτός ο λαβύρινθος είχε την τάση να παγιώνεται και δεν ανεχόταν τις σκανδαλιές και τις τρέλες. Η Αλίκη σοβάρεψε. Παντρεύτηκε και απόκτησε παιδιά. Απόκτησε επίσης υποχρεώσεις και πιστωτικές κάρτες.
Προσπαθούσε όμως να εργάζεται ευσυνείδητα και να εξετάζει στην ουσία τις υποθέσεις που χειριζόταν. Βέβαια δεν άργησε να παρατηρήσει πως από κάποια στιγμή και μετά τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο, μα ήταν πάντα αισιόδοξη και περίμενε πως αυτή η άσχημη τροπή δε θα κρατούσε πολύ και σίγουρα κάπου θα σταματούσε. Πέρασε καιρός για να καταλάβει πως όταν συμμαχούν η ανθρώπινη βλακεία και η διαφθορά της εξουσίας γίνονται ανίκητες. Τώρα η ένωσή τους είχε περάσει την οριακή τιμή και η πορεία τους ήταν ξέφρενη προς το θρίαμβο. Η Αλίκη σαν πρώτη μορφή άμυνας έριξε τα στάνταρ της και αποφάσισε να μη βασανίζει ιδιαίτερα τα θέματα με τα οποία ασχολιόταν, αφού ούτως ή άλλως δεν εκτιμούσε πια κανείς τη δουλειά της. Ο καιρός κυλούσε, εξακολουθούσε να πιστεύει σε ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον, πότε πότε θυμόταν τα όνειρά της και χανόταν σε σχέδια για την πραγματοποίησή τους.
Οι υποθέσεις που χειριζόταν είχαν αυξηθεί επικίνδυνα σε όγκο κι όμως στην πραγματικότητα ήταν εντελώς ανούσιες και ευτελείς, υποθέσεις που έπρεπε προ πολλού να έχουν κλείσει. Η πληθώρα τους εμπόδιζε αυτήν και τους συναδέλφους της να ασχολούνται όπως έπρεπε με τις λίγες πράγματι σημαντικές υποθέσεις. Άλλωστε αυτό ήταν μια καλή δικαιολογία για τους προϊσταμένους της να δίνουν μεγάλες δουλειές σε κάποιους προνομιούχους του λαβύρινθου που, μη όντας υπάλληλοι, πληρώνονταν με μεγάλες αμοιβές, διπλάσιες και τριπλάσιες από τους μισθούς ενός χρόνου της Αλίκης. Μα τι μπορούσε να κάνει αυτή πια; Είχε υποχρεώσεις, πιστωτικές κάρτες, αγόρασε και αυτοκίνητο με δάνειο, τα παιδιά της μεγάλωναν και είχαν αυξημένες απαιτήσεις. Η Αλίκη καυχιόταν πάντα πως τόσα χρόνια στον κόσμο του παραμορφωτικού καθρέφτη κατάφερε να μην ανήκει πουθενά, σε κανένα κόμμα ή ομάδα, περιφρονούσε εκείνους που δε δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον για να αναρριχηθούν, χαιρόταν για τις αξίες με τις οποίες είχε μεγαλώσει.
Αν και είχε συνηθίσει στις εκπλήξεις που την περίμεναν σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου, δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να χειροτερέψουν με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Την κατάπιε η ηλιθιότητα του εργασιακού της περιβάλλοντος, τρόμαζε στην ιδέα πως μπορούσε κάποια στιγμή να αποβλακωθεί κι αυτή. Η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη τόσο στη δική της υπηρεσία, όσο και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες της χώρας του παραμορφωτικού καθρέφτη. Τα δεδομένα άλλαζαν μέρα με τη μέρα τρομακτικά. Προσπάθησε μαζί με κάποιους άλλους να αντισταθεί, αλλά κάθε κίνησή τους έπεφτε στο κενό ή ακόμα χειρότερα δυνάμωνε τους αντιπάλους. Φυσικά δεν επρόκειτο ποτέ να συνεργαστεί και να κάνει πράγματα αντίθετα στη συνείδησή της, αν και ήξερε πως αυτό θα διευκόλυνε τη ζωή της. Έβλεπε γύρω της τα πάντα να καταρρέουν. Ο εκφοβισμός στο χώρο της δουλειάς μεγάλωνε. Προσπάθησε να θυμηθεί πώς είχε μπει σ’ αυτό τον κόσμο. Πού ήταν η προσοχή της όταν συνέβη αυτό; Και πού βρισκόταν η έξοδος; Αχ, δε θυμόταν τίποτα πια.
Έβλεπε νέα παιδιά να χρησιμοποιούνται σα ρουφιάνοι του συστήματος πληρώνοντας το τίμημα μιας θέσης που τους υπόσχονταν πως θα γινόταν μόνιμη. Αναγκάζονταν να εξαργυρώσουν το γραμμάτιο του διορισμού τους με τη διευκόλυνση παράνομων δραστηριοτήτων εκείνων που ασκούσαν την εξουσία. Κάποτε φαίνονταν όλα τόσο εύκολα! Και η Αλίκη είχε υποχρεώσεις, πιστωτικές κάρτες, τα παιδιά σπούδαζαν, σκεφτόταν να πάρει καινούργιο αυτοκίνητο (είχε μόλις ξεχρεώσει το παλιό) και είχε φεσωθεί για τα καλά με ένα στεγαστικό δάνειο. Πού να φανταζόταν σε εκείνα τα ανέμελα χρόνια πως η ανθρώπινη βλακεία θα ξεχείλιζε και θα απειλούσε να πνίξει κάθε δημιουργία και κάθε όραμα;
Παρόλα αυτά η Αλίκη δεν το έχει βάλει κάτω. Πολλές φορές τα βράδια ονειρεύεται πως βρίσκει την έξοδο από τον κόσμο του παραμορφωτικού καθρέφτη. Όταν ξυπνάει κάνει σχέδια, σκέφτεται να φύγει μακριά από την τρέλα και τη διαφθορά (στο κάτω κάτω το είπαμε, δε θα συνεργαστεί ποτέ, μόνο τη ζωή της θα κάνει δύσκολη), γνωρίζει σκαμπανεβάσματα, μα ξέρει πως κάποια μέρα – σύντομα – θα πρέπει να αποφασίσει. Δεν μπορεί να κάνει για πολύ καιρό πως δε βλέπει τι συμβαίνει γύρω της. Θα αφήσει πίσω της την εφήμερη σιγουριά που τη δένει στο όχημα της καταπίεσης; Θα ρισκάρει να αναζητήσει μια καινούργια δουλειά στη χώρα του παραμορφωτικού καθρέφτη, όταν ξέρει πως μπορεί να πέσει σε ανάλογες συνθήκες; Ή θα ψάξει για την έξοδο; Κι αν δεν υπάρχει έξοδος;
